IV. "A ja nie wiem i nie wiem"

Odkąd "trzymam się tego jak zbawiennej poręczy", jest nieco łatwiej. Wprawdzie nadal nie pojmuję, kiedy mam do czynienia z "prawdziwą" poezją lub jej falsyfikatem, aczkolwiek niektórzy mądrzejsi ode mnie przekonują, że to wynika z oczytania. Ponoć po wielu latach praktyki zdolność tę również nabędę. I choć z lektury na lekturę dochodzę do wniosku, iż to chyba kwestia wiary, a nie nauki, wciąż czytuję poezję, wartościując ją w zaciszu własnego pokoju, okładam się stosami ksiąg. Kiedyś miały mnie prowadzić ku prawdzie, dziś są głosami w dyskusji, które bardzo cenię. Pozwalają spojrzeć na problem z perspektywy "nie-ja", czego - będąc jedynie sobą - nie byłabym w stanie osiągnąć. Zdarza się również, że wychodzę do ludzi i formułuję sądy, które wywracają pół świata do góry nogami... czasem nawet - pozwolę sobie znów zacytować Szymborską - "wychodzi na moje, tylko że z tego nie wynika nic". Teoretycznie wiem, jak poezję analizować, co nie przeszkadza mi nie rozumieć tego, jak się ją tworzy, ani też jak wartościuje... i może to właśnie ją ocala? Może wcale nie mamy wiedzieć? Ostatecznie ludzie dzielą się na trzy rodzaje. Ci, którzy nie wierzą, że coś wiedzą o poezji, omijają ją szerokim łukiem (a już z pewnością nie przyznają się do lektury). Ci, którzy mają o niej pewne pojęcie (pomimo iż jej nie rozumieją), potrafią się przyznać zarówno do niewiedzy, jak i do sympatii. Wreszcie ci, którzy wiedzą o poezji wszystko i... padają ofiarą własnej pychy. Niestety - pada nią także sama poezja, po którą potem niewielu chce sięgać, zakładając, że jeśli nie rozumie tak samo, znaczy, że nie rozumie wcale. Kto jednak powiedział, że racja znajduje się po stronie tego, kto jest pozbawiony wątpliwości? I czy prawda nie istnieje po to, aby jej szukać, nie zaś po to, by ją posiadać? Pascal przecież nie wiedział wszystkiego... że o Sokratesie nie wspomnę