Niedługo potem przyjął propozycję gry w Sheffield Wednesday. Wkrótce jednak został piłkarzem Leeds United. Z drużyną „Pawi” zdobył tytuł mistrza Anglii i Tarczę Dobroczynności. Mimo, iż sezon na Ellan Road mógł zaliczyć do udanych odszedł do Manchesteru United. To właśnie tam stał się niemal Bogiem.

Zadebiutował 6 grudnia 1992r. w spotkaniu przeciwko Manchesterowi City. Od tego momentu kochali go wszyscy fani „Czerwonych Diabłów”. Eric zyskał przydomek króla (Eric the King), a ManU sprzedał więcej koszulek z jego nazwiskiem niż jakichkolwiek innych w historii.

Sielanka jednak nie mogła trwać wiecznie. 25 stycznia 1995r. w spotkaniu z Crystal Palace, schodząc z boiska, po otrzymaniu czerwonej kartki usłyszał pod swoim adresem obraźliwą uwagę jednego z kibiców, siedzącego tuż nad zejściem do szatni. Francuz bez zastanowienia zaatakował fana londyńskiego klubu swoim słynnym ciosem kung-fu. Za ten „wyczyn” piłkarz został wykluczony z gry na okres 9-ciu miesięcy oraz został skazany na 120 godzin pracy publicznej.

Sezon 1996/1997 był ostatnim w karierze Cantony. Odszedł nagle i niespodziewanie. Wkrótce potem oddał się karierze aktorskiej.

Eric Cantona – nietuzinkowa postać, wspaniały zawodnik, ulubieniec milionów kibiców na całym świecie, legenda Manchesteru United. Na zawsze będzie zapamiętany, jako rozrabiaka i nerwus. Jednak nawet te najgorsze występki nie przyćmią tego, iż piłkarzem był znakomitym i nieprzeciętnym.


Kluby:
Auxerre (1983-1985), Martigues (1985-1986), Auxerre (1986-1988), Olimpique Marsylia (1988-1989), Bordeaux (1989), Montpellier (1989-1990), Olimpique Marsylia (1990-1991), Nimes (1991-1992), Sheffield Wednesday (1992), Leeds United (1992), Manchester United (1992-1997).

Sukcesy:
Mistrzostwo Europy do lat 21 – 1988.
Puchar Francji – 1991.
Mistrzostwo Francji – 1991.
Mistrzostwo Anglii z Leeds – 1992.
Tarcza Dobroczynności – 1992.
Mistrzostwo Anglii z Manchesterem – 1993, 1994, 1996, 1997.
Puchar Anglii – 1994, 1996.
Piłkarz roku – 1996.