Bunt centralnie sterowany
Subkulturowe ramy współczesności ukazują nam związki wzajemnego przenikania się świata konsumpcji i prób poszukiwania tożsamości w obrębie stylu subkulturowego. Związek ten najbardziej uwidacznia się w medialnych reprezentacjach zwłaszcza tzw. nowych mediów. Powszechną praktyka stało się wykorzystywanie haseł, sloganów i rzeczy kojarzonych z alternatywnymi drogami młodzieżowej socjalizacji, przez agencje reklamowe w celach promocji określonego produktu, skierowanego właśnie do młodzieży. W ramach kampanii reklamowych, coraz częściej wykorzystuje się rewolucyjność pewnych subkulturowych reakcji, styl ubioru, język, gesty czy swoistą „filozofię”. Dzięki temu reklama może zyskać na autentyczności, marka firmuje młodość i niezależność, dokonując zarazem próby podniesienia swojej pozycji do rangi uniwersalnych wartości. Sygnowanie młodzieżowego buntu stało się obecnie jedną z bardziej popularnych form reklamy, czego doskonałym przykładem może być tutaj odwoływanie się wprost do konkretnej subkultury, czy utożsamiane z nią tło muzyczne wykorzystane w trakcie reklamy. Granica między teledyskiem a reklamą powoli się zaciera, a synergetyczne działania w obrębie promocji wzmagają ten proces starając się uczynić ją jednocześnie czytelną i niewidoczną. Odbiorca jednak nie daje za wygraną i na bieżąco wypracowuje nowe taktyki działania broniąc się tym samym przed strategiami koncernów. Miejscem, w którym zderzenie się konsumpcjonizmu i subkultury przejawia się najjaskrawiej wydaje się być teledysk.

Teledysk jako kwintesencja postmodernizmu
Teledysk jest chyba najbardziej charakterystyczną formą postmodernistycznej twórczości. Począwszy od mieszaniny stylów narracyjnych, fabuły, wielości sposobów filmowania przez nielinearny montaż, oniryczny collage wszelakich ujęć, po otwartą intertekstualną formę mamy tu do czynienie z szerokim wachlarzem symptomatycznych dla postmodernizmu elementów. W przypadku teledysku można by powiedzieć, że jego specyfiką jest swoista „indywidualizująca uniwersalność” przez którą rozumiem tutaj współgranie ze sobą takich czynników jak brak jednolitych ram interpretacyjnych z jednej strony, a z drugiej posługiwanie się coraz bardziej uniwersalnym językiem symboli konsumeryzmu. Ten znaczeniowy dysonans wprowadza tutaj swojego odbiorcę w poczucie alienacji poprzez zestawienie ze sobą powszechnie akceptowanych form symbolicznych wartości związanych z posiadaniem dóbr materialnych ze swobodą interpretacyjną pozwalającą wpisać odbiorcy oglądane obrazy w kontekst własnego życia. Oczywiście mówię tutaj o jednym, najbardziej popularnym modelu teledysku znamiennym dla muzyki popularnej przedstawiającym zazwyczaj wykonawcę w świecie sterylnej czystości, luksusu i blasku świateł.