Zmienia szkołę po wakacjach. Wyjedzie do wielkiego miasta. Masz jeszcze czas, by z nią przebywać, chcesz tego. Piszesz wiadomość, gdy tylko wraca do domu z obozu tanecznego. Nie ma czasu. Odpowiada Ci: Ale… jutro się widzimy. Nie spotykacie się następnego dnia. Ani później. Nie robisz wyrzutów. Musiała ćwiczyć. Taniec to jej miłość.

 
Widocznie jedyna.

Z każdą z tych osób coś Ci się kojarzy.

Wracasz do domu – mijasz dom kumpla z sąsiedztwa.

 Patrzysz na biblioteczkę – książka od przyjaciółki z podstawówki.

Włączasz gadu-gadu. Jego słoneczko czasem jest żółte, choć już nie świeci dla Ciebie.

 Włączasz starą płytę. To nasza piosenka.

Przypominasz sobie Małego Księcia. Lis o tym wszystkim dawno wiedział. Kiedy się kogoś oswoi, trzeba liczyć się ze łzami. Ty się z nimi liczysz. Nikt o tym nie wie, bo przecież jesteś twarda! Dopiero, gdy już zapadnie noc, zgasną światła, a w radiu znów „puszczą” tę Waszą piosenkę, Twoje emocje widać jak na dłoni.

 
I za każdym razem dochodzisz do wniosku, że nigdy nie miałaś prawdziwego przyjaciela, prawdziwego oparcia w drugiej osobie.
Może w końcu się uda?- pytasz. 
Szukasz kogoś.

Ciągle szukasz.

Znajdziesz?

Znajdziesz.
Ale czy ten ktoś zechce znaleźć Ciebie?

 

PS. Najlepszy materiał na tę "Waszą piosenkę". Tandetna do bólu. I zawsze wzruszająca.