Oprócz badań nad modernizacją edukacji historycznej ważnym, ale wydaje się, że zaniedbanym, zadaniem dydaktyki historii pozostaje od lat wpływanie na praktykę szkolną. Przykładem zaniedbań może być problem celów kształcenia.



Podstawowy dokument zawierający cele kształcenia - „Podstawa programowa kształcenia ogólnego...” - w części dotyczącej przedmiotu „Historia i społeczeństwo” w szkole podstawowej nie zawiera specyficznych celów edukacyjnych, których zakres wprost odnosiłby się do rewolucji informacyjnej i jej skutków w postaci formowania się społeczeństwa informacyjnego oraz gospodarki opartej na wiedzy. W części dotyczącej przedmiotu „Historia” w gimnazjum co prawda pojawia się cel: „Rozwijanie umiejętności poszukiwania, porządkowania, wykorzystywania i przechowywania różnych rodzajów informacji”, jednakże bez wskazania, że chodzi także o informacje w formie elektronicznej. Z kolei w podstawie programowej przedmiotu „Historia” w liceum ogólnokształcącym na poziomie rozszerzonym pojawia się zadanie szkoły: „Wspieranie dążeń do twórczego wykorzystywania przez uczniów wiedzy i umiejętności historycznych, np. poprzez wykonanie przez nich, pod kierunkiem nauczyciela, pracy badawczej na podstawie samodzielnie zebranych materiałów pochodzących z różnych źródeł oraz literatury historycznej”. Jednakże, w sumie trudno oprzeć się wrażeniu, że edukacja historyczna w wersji zaprojektowanej w „Podstawie programowej...” zdaje się nie dostrzegać konieczności przygotowania uczniów do życia w realiach stworzonych przez rewolucję informacyjną.
Dużo lepiej, ze wspomnianego powyżej punktu widzenia, przedstawia się zestaw celów ogólnych zaprojektowanych dla edukacji jako całości. Obowiązkiem wszystkich nauczycieli jest m.in. tworzenie uczniom warunków do zdobywania następujących umiejętności: planowania, organizowania i oceniania własnej nauki, przyjmowania za nią coraz większej odpowiedzialności; efektywnego współdziałania w zespole i pracy w grupie, budowania więzi międzyludzkich, podejmowania indywidualnych i grupowych decyzji, skutecznego działania na gruncie zachowania obowiązujących norm; rozwiązywania problemów w sposób twórczy; poszukiwania, porządkowania i wykorzystywania informacji z różnych źródeł oraz efektywnego posługiwania się technologią informacyjną. Jednakże, z doświadczeń i obserwacji autora wynika, że nauczyciele „przedmiotowcy”, w tym historycy, skupiają się raczej na realizacji celów specyficznych dla własnych przedmiotów nauczania, natomiast cele ogólnokształcące zbyt często są pomijane. Zachodzi więc potrzeba umieszczenia odpowiednio uszczegółowionych celów ogólnokształcących w zestawie celów dla poszczególnych przedmiotów nauczania. Przykładowo, dla edukacji historycznej można opracować następujące cele: umiejętność planowania i organizowania działań polegających na samodzielnym lub grupowym wyszukiwaniu, selekcjonowaniu i gromadzeniu wiedzy pozwalającej na wykonanie postawionego zadania; umiejętność efektywnego współdziałania w zespole nad rozwiązaniem określonego problemu historycznego oraz nad wykonaniem projektu o tematyce historycznej; umiejętność samodzielnego i twórczego rozwiązania problemu historycznego za pomocą informacji uzyskanych z różnych, w tym elektronicznych, źródeł wiedzy; umiejętność poszukiwania, porządkowania i weryfikowania informacji na określony temat historyczny, pochodzących z różnych, w tym elektronicznych, źródeł wiedzy. Dydaktyka historii powinna aktywniej niż dotychczas włączyć się w proces formułowania, a nie tylko systematyzowania, celów kształcenia historycznego. Powinna generować cele atrakcyjne i przydatne z punktu widzenia młodego człowieka przygotowującego się do życia w realiach XXI wieku, a nie ograniczać się do rozważań na bazie celów stawianych przez polityków, resort edukacji i twórców programów nauczania.