Jakiś czas temu obejrzałem film film-reportaż Teresy Torańskiej, pod tytułem „Dworzec Gdański” – o emigracji marcowej. Film jak film – formuła prosta, wywiady z Polakami żydowskiego pochodzenia, wyrzuconymi po wydarzeniach marcowych poza nawias społeczeństwa i Polski. Wspomnienia, przeżycia, łzy – nostalgia. W wielu słowach – tęsknota za Polską – w wielu – wściekłość. Ważne są inne słowa i odczucia – jak to u Torańskiej. Zawsze w Polsce byli obywatele „drugiej kategorii”. Najpierw, po II wojnie, była to inteligencja. Potem – Żydzi, też w większości – inteligencja. Odepchnięta przez „gnoma” Gomułkę, wyrzucona z Polski. Pozbawiona praw. I to odczucie histerii narastającej, nacisk psychiczny, poczucie odrzucenia, także, niestety, obojętność społeczeństwa na manipulacje władzy. To są właśnie te przejawy antysemityzmu, jakim nacechowany był komunizm. Śmiem twierdzić, że Polska po 68′ roku straciła olbrzymią wartość społeczną. I że ta POLSKA diaspora jest bardzo ważna i koniecznie trzeba ją pielęgnować. Jest faktem, że w czasach stalinizmu aparat represji był w znacznym stopniu opanowany przez Żydów. Ale to była specyfika układu komunistycznego. W Polsce są elementy prymitywnego antysemityzmu, z pod znaku „Radia Maryja” i Tadeusza Rydzyka. Ale jego wpływ na życie społeczeństwa – jest znikomy. Marginalny. Bo co by jednak nie powiedzieć – wiadomo, że polska racja stanu karze nam lobby żydowskie popierać. I je wspierać – ale nie poddawać się z drugiej strony system manipulacji, jakie przeciwko Polsce się stosuje. Na każde hasło restytucji majątku żydowskiego w Polsce, wysuwane przez marginalne organizacje żydowskie – podobnie jak to jest z niemieckimi – odzywa się z Torunia rejwach Jerzego R. Nowaka i S. Michalkiewicza. A na ten rejwach – odzywa się wzmocniony głos zza Oceanu… I tak dalej, i głośniej – i coraz bardziej bez sensu. A sprawa jest prosta jak drut.

Polska jest uczestnikiem życia międzynarodowego i podlega prawu międzynarodowemu. I chce poprawić swoje relacje z USA, gdzie globalne lobby żydowskie – ma pozycję niepodważalną. Więc – grajmy z nimi, a nie przeciwko nim. Bo gra przeciwko – skończy się porażką. Mówienie o kimś – on jest Żydem – nie jest antysemityzmem. Dopiero, jeżeli ktoś powie – dlaczego wypominasz mu pochodzenie, to wtedy zaczynamy wchodzić w obszar antysemityzmu. Żadna z wymienionych przeze mnie postaci nie ukrywa swojego pochodzenia. Ba, właśnie ta świadomość, że są Polakami żydowskiego pochodzenia – daje im olbrzymią siłę, olbrzymią wartość. Nie wolno sobie wmówić – jesteśmy antysemitami. Nie wolno też bronić prawa Polaków do mówienia tego, co uważamy za słuszne.