Specjaliści od efektywnego kształcenia od wielu już lat sugerują, że współczesnemu uczniowi nie tyle potrzebna jest szczegółowa wiedza przedmiotowa, ile umiejętność wyszukiwania informacji i operowania nimi w celu rozwiązania problemu; rozumienie sytuacji kompleksowych dzięki właściwej selekcji i interpretacji informacji szczegółowych; umiejętność samokształcenia się – zarówno w sensie aktualizacji wiedzy i umiejętności, jak też nabywania zupełnie nowych; intelektualna kreatywność i samodzielność; sprawne komunikowanie się z innymi; biegłe posługiwanie się technologią informacyjną i komunikacyjną w celach zawodowych; znajomość dwóch – trzech języków obcych; odwaga we wprowadzaniu zmian w swoim życiu, a także umiejętność prowadzenia zdrowego trybu życia (Gordon Dryden, Jeannette Vos, Rewolucja w uczeniu. Poznań 2000). Stąd też eksponowana jest konieczność wyposażenia dzisiejszych uczniów w kompetencje ogólnokształcące, a zwłaszcza te pozwalające na późniejszą sprawną samoedukację. Tylko ludzie potrafiący efektywnie uczyć się będą mieli szansę na uniknięcie jednego z większych problemów przyszłego społeczeństwa informacyjnego – zawodowego i społecznego wykluczenia tych, którzy nie będą biegle operowali sprzętem i oprogramowaniem informatycznym i komunikacyjnym, a także nie będą posiadali kwalifikacji poszukiwanych przez często zmieniający się rynek pracy.
Wydaje się, że oświatowi decydenci zgadzali się z powyższymi założeniami, wdrażając pod koniec ubiegłego wieku reformę szkolnictwa. Miała ona doprowadzić między innymi do związania edukacji z życiowymi potrzebami uczniów, odejścia od encyklopedyzmu na rzecz kształtowania umiejętności, wprowadzenia do szkół technologii informacyjnej oraz złagodzenia sztucznego podziału szkolnej wiedzy na przedmioty nauczania poprzez integrację międzyprzedmiotową . Jednakże osiągnięte efekty nie są zadowalające.
Badania skutków wdrożenia reformy oświatowej pokazały m.in., że w praktyce oświatowej nie zadziałały przynajmniej trzy rozwiązania, mające w założeniu zbliżyć szkołę do potrzeb współczesności – lekcje nie stały się strukturą organizacyjną wspierającą kształtowanie umiejętności ogólnokształcących - kluczowych, nie pojawiła się realna integracja międzyprzedmiotowa (poza klasami I – III szkoły podstawowej), a także zabrakło scalenia technologii informacyjnej z nauczaniem przedmiotowym (Krzysztof Konarzewski, Reforma oświaty. Podstawa programowa i warunki kształcenia. Warszawa 2004).