Zacznę jednak od czegoś zupełnie innego. Mianowicie, ostatnimi czasy coraz częściej jestem świadkiem dosyć dziwnej przypadłości. Otóż niektórzy powszechnie znani i uwielbiani filmowcy decydują się na robienie kolejnych odsłon filmów, które w przeszłości wynosiły ich na swoisty artystyczny piedestał. I tak Stanisławowi Tymowi zachciało się nakręcić „Rysia”, czym zafundował mi dwuipółgodzinną drogę przez mękę. Kolejnym który wpadł na ten cud pomysł był Sylwester Stallone któremu jako „Rocky’emu” zachciało się po raz szósty(!) nadstawiać ryja jakiemuś wysmarowanemu olejkiem murzynowi. Sly please no… Kto wie, może wszystkich przebije Francis Coppola który zapragnął nakręcenia kolejnej część “Ojca chrzestnego” tym razem z Nicolasem Caigem w roli głównej. Osobiście ten trend który zapanował w kinie jest według mnie bardzo ryzykowny, ponieważ dużo łatwiej jest legendę stworzyć, aniżeli się z nią zmierzyć. O ile Tym i Sly zbyt dużo nie ryzykowali, to już Coppola bardzo wiele. Oczywiście cóż to by była za impreza bez Bruca Willisa...



Jak już zaznaczyłem we wstępie, nie miałem jakichś wysublimowanych oczekiwań wobec „Die Hard 4”, ale to co zobaczyłem z całą pewnością należy uznać za satysfakcjonujące. Len Wiseman nakręcił naprawdę solidne kino akcji znane z poprzednich części. Ale żeby było jasne: ponad przeciętność na pewno się nie wybija. Czwarte wydanie Johna McLeana może oznaczać tylko jedno: szybko, dużo i głośno (trochę zalatuje Bondem...Jamesem Bondem). Kto by tam się przejmował czy rozwalenie lecącego śmigłowca bojowego zwykłym samochodem jest po prostu fizycznie nie realne. Och ale ten John jest męski...

Tym razem Bruce Willis z niby trochę przerzedzonymi włosami i zmarszczkami ale to nadal ten sam twardy gość któremu żaden rzezimieszek niestraszny. W „Die Hard 4” pierwszy gliniarz Nowego Jorku walczy z wirtualnymi terrorystami którzy chcą przejąć kontrolę nad wszystkimi systemami komputerowymi USA. Czarny charakter, czyli Thomas Gabriel na pewno nie jest tak dobry jak Hans Gruber z części pierwszej. Ot po prostu kolejny sfrustrowany były pracownik rządowy który pała rządzą zemsty. Nawet dziecko wie że John McClane na pewno online to nie jest, więc na próżno szukać go za klawiaturą laptopa. Jako gliniarz starej daty będzie wolał dobrać się do skóry swojemu wrogowi w iście tradycyjny sposób. W filmie na każdym kroku widzimy tony kabli, komputerów, wyświetlaczy czy innych satelitów które tylko utwierdzają widza w przekonaniu że z informatyką to on za wiele wspólnego nie ma. Jako że jest to recenzja, więc zakończenia nie podam, chociaż scena finałowa na pewno należy do tych efektywnych i efektownych zarazem.