Dziewiątego września 2007 roku zapamiętam chyba na długo. Dlaczego? Trudno w to uwierzyć, ale będąc studentem dziennikarstwa sportowego i pasjonatem piłki nożnej, jeszcze nigdy w życiu nie byłem na meczu piłkarskim. Nigdy nie doświadczyłem atmosfery, jaka panuje podczas spotkania, nigdy nie oklaskiwałem zawodników, nigdy nie cieszyłem się z innymi kibicami ze strzelonych goli, będąc na stadionie. Aż do dzisiaj.

Myślę, że mój debiut nie był zwyczajny. W końcu niecodziennie można obejrzeć na żywo wyczyny takich gwiazd jak Ronaldinho, Kaka czy Robinho.

Tak, tak... Byłem na towarzyskim meczu USA - Brazylia, rozegranym na Soldier Field w Chicago. Jeszcze zanim dojechałem pod stadion, widać było wielu kibiców "Canarinhos" ubranych w charakterystyczne, żółte koszulki. Jednak przekrój fanów był dość szeroki, zauważyłem koszulki nie tylko reprezentacyjne, ale też prezentujące klubowe sympatie. Barcelona, Real, Chelsea, Arsenal, Liverpool, Chicago Fire, zapewne drużyny z lig brazylijskiej i meksykańskiej, AC Milan, Inter Mediolan... Chyba pierwszy raz w życiu ujrzałem aż tyle różnych trykotów. Oczywiście, nie mogło zabraknąć także Manchesteru United, którego barwy rozpoznawałem wszędzie za pierwszym razem i muszę przyznać - było ich sporo.

Na swoje miejsce udało mi się dostać dokładnie w kilka sekund przed 15:00, czyli w godzinę rozpoczęcia meczu. Spiker zaczął właśnie prezentować wyjściowe jedenastki, a gdy odczytywał składy, zdjęcia oraz nazwiska piłkarzy pojawiały się na dwóch telebimach. Trochę szkoda, że nie zrobili osobnego sektora dla kibiców Brazylii, na pewno świetnie wyglądałaby część trybuny, w której dominuje żółć. Po kilkudziesięciu sekundach z tunelu wyszły obie drużyny, powitane gorącymi oklaskami. Oczywiście większość oczu skierowane były na tego najsławniejszego i najpopularniejszego zawodnika - Ronaldinho. Potem hymny obu państw, a dalej już samo sedno, czyli piłka w grze...

Potwierdzę to, co każdy kibic, który był choć raz na stadionie, wie. W telewizji widać detale i to w sporym przybliżeniu, jednak nasze pole widzenia jest ograniczone. Tutaj sam mogłem być "realizatorem" transmisji i to ja decydowałem, co chcę widzieć. Pełna dowolność... Kapitalne doświadczenie. Wróćmy jednak do meczu...