Nie wszystko, co odnotowałam, było moim udziałem. Część z wydarzeń przytrafiła się moim znajomym, ale pozwoliłam je sobie przywłaszczyć, ponieważ nie sposób ich nie utrwalić pozwalając, aby te perełki zaginęły w sposób bezpowrotny. Inne z kolei nie dotyczą medycyny w ogóle, ale są niespotykanie zabawne i do dziś niezmiennie bawią mnie i moich przyjaciół.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………


TRUDNE KOŃCA POCZĄTKI
A może w ogóle nie były trudne tylko bardzo nerwowe? Człowiek, który dopiero co ukończył studia i odbył kilka miesięcy stażu w szpitalu, gdzie nikomu nie był potrzebny, rzucony na głębokie wody po prostu musi nauczyć się pływać aby nie utonąć, albo właśnie utonie i tyle go widzieli (tak jak ten pilot co to wodował, wypłynął, wszyscy go widzieli, ale nikt mu nie pomógł dotrzeć do brzegu…).
Ja też się uczyłam. Do karetki wsiadałam z książką i duszą na ramieniu. Dusza była cięższa od książki, ale duch okazał się być niezłomny i nie dał się pokonać przez te lata. Przydały się też zdolności aktorskie i talent improwizacyjny. Oraz coś, co w medycynie jest chyba ważniejsze od wiedzy encyklopedycznej - intuicja, inteligencja, urok i czar.
Intuicja przydaje się tam, gdzie nie działa logika. Inteligencja natomiast podpowiada, kiedy należy na chorego rzucić urok, a kiedy trzeba zadziałać czarami. Na dobrą miarę na końcu dopiero potrzebna jest wiedza. A tę jak zawsze najlepiej czerpać ze słowa pisanego, tyle że bezwzględnie trzeba wiedzieć, w którym miejscu jej szukać.
Jest też i łut szczęścia… Pytanie tylko czyjego? Chorego czy lekarza? A może każdego z nich po trochu?…
I są też sytuacje komiczne poza wieloma ludzkimi tragediami, z jakimi człowiek styka się na co dzień i które doprowadzają nas do Shakespeare’owskiego „być albo nie być” czy też łacińskiego „memento mori”.
Poza zabawnym środowiskiem osób pracujących w każdym Dziale Pomocy Doraźnej najweselszą grupą są pacjenci.