Dokąd to wszystko zdąża? Kiedy skończy się ta idiotyczna gonitwa w piętkę? Kto rozwiąże węzeł gordyjski i komu spadnie na łeb nieuchronny miecz Damoklesa?
Byle nie mnie i moim bliskim oczywiście. W tej sytuacji wykażę się nadnaturalnym egoizmem.



A propos absurdów (zanim dotrę do tych naprawdę wesołych i luźnych treści muszę rozprawić się z nimi niestety…), ciekawym zjawiskiem z mojego przynajmniej punktu widzenia okazała się być ustawa o ratownictwie medycznym.
Dlaczegóż to?
Ha!
Komedia omyłek. Normalnie normalka.
Po pierwsze, najpierw był projekt, który założył przejęcie funkcji ratowniczych przez tzw. „ratowników medycznych”, a potem dopiero zaczęto ich „produkować”.
Na czym polegała ta produkcja w rzeczywistości?
Na przekwalifikowywaniu w sposób naturalny ogólnie dostępnych w DPD (w całym kraju) kierowców i sanitariuszy, również tych jedną nogą na emeryturach.
Pal sześć wiek jednak. Kłopot największy stanowiły braki w wykształceniu.
Ale że Polak potrafi, to i cała rzesza absolwentów szkół zawodowych (dawniej ZSZ) w tempie zbliżonym do prędkości światła posiadła średnie wykształcenie maturalne (średnio w rok to, co tak tępa jak ja osoba zdobywać musiała całe 4 lata) i szturmem zdobyła okoliczne szkoły medyczne, uzyskując w dwa lata dyplom i szlify ratownika dające prawo wykonywania czynności ratujących życie ludzkie (czego np. nie ma prawa robić samodzielnie lekarz po ukończeniu 6 lat studiów!!!).
O, to również bawi mnie do łez, zwłaszcza od chwili, kiedy jedna z pracujących w pogotowiu koleżanek skręcając się ze śmiechu opowiedziała mi „historię jednej reanimacji”…
Proszę sobie wyobrazić przykrą w swojej wymowie, a jakże komiczną scenę.
Jest reanimacja człowieka. Jest lekarz (wspomniana koleżanka) i dwóch ratowników medycznych. Koleżanka intubuje biedaka, jeden z ratowników zakłada wkłucie, wobec tego prosi drugiego o przyniesienie z karetki worka Ambu. Wówczas tenże RATOWNIK pyta „a który to?”. Uzyskawszy od zaskoczonej koleżanki odpowiedź „ten czarny!” wraca po 5 minutach z… czarnym workiem… na zwłoki…
Trudno podejrzewać tak daleko wybiegającą zapobiegliwość zwłaszcza, że ostatecznie historia miała swój happy end. Chory zdecydował się mimo wszystko przeżyć…