Co zrobić w tego typu sytuacji, gdy na dodatek czary mary, ani wbijanie szpilek w lalkę szefa nic nie dają? Wyjście jest tylko jedno. Po pierwsze ochłonąć, a następnie opracować strategię przetrwania w trudnych warunkach. Do tego podwójny relanium (trzy razy na dobę) i po kłopocie. No prawie. Wcześniej warto zastanowić się skąd u szefa objawy opisane w literaturze przedmiotu. Wszak głupich nie sieją. Więc albo szef nie potrafi zarządzać pracownikami, albo jest sadystą wyładowującym na pracownikach swoje frustracje.

    Ale przecież nie wszyscy przełożeni to idioci, kosmici i ignoranci. Tym bardziej, że gdzieś ktoś kiedyś mówił i słyszał o różnych pracodawcach. Jacy wobec tego są szefowie? John Hoover w książce Trudni ludzie. Przetrwanie i rozwój bez zamordowania własnego szefa dzieli ich na osiem kategorii:

-dobrzy,

-bogowie,

-karierowicze,

-masochiści,

-sadyści,

-paranoicy,

-kumple

-idioci.
Roksolanki Szymona Zimorowica
    Niewiarygodne, a jednak możliwe. Dobrzy szefowie istnieją i jest ich (nie)wielu. Jeśli więc któryś z twoich znajomych przywołuje oczyma duszy swojej obrazy rodem z Roksolanek Szymona Zimorowica najpewniej wspomina starego szefa. A to wbrew pozorom nie takie trudne. Wystarczy w zarządzaniu pracownikami stosować prostą zasadę: kieruj ludźmi tak, jak sam chciałbyś być kierowany, aby w jasny sposób komunikować się ze współpracownikami. Tego typu metody stosują menadżerowie świadomi celów, jakie chcą osiągnąć, a przede wszystkim potrafiący wejść w skórę szeregowego pracownika. Dzięki tej jakże zanikającej umiejętności na bieżąco i treściwie przekazują wszystkie polecenia, zachęcając do tego pozostałych pracowników. Dlatego wydając polecenia nie bawią się w zgaduj-zgadula, ani też nie każą dywagować, co poeta (szef) miał na myśli.
Tropiki tuż za Warszawą
    Nie wszyscy jednak mają szczęście pracować z dobrymi szefami. Często menadżerami są ludzie, którym do boskości brakuje już tylko świetlistego nimbu, choć wtajemniczeni twierdzą, że w chwilach głębokiego uniesienia widzieli aureolę nad ich głowami. W pracy z takimi szefami należy dostosować się bezwzględnie do zasad przez nich propagowanych. Innej drogi nie ma. Trzeba się zwracać do nich tak jak lubią (per Boże) oraz respektować zdefiniowane przez nich zasady. Zaś w trakcie rannej pogadanki podkreślać ich boskości i nieomylność. A nuż się coś ugra dla siebie. Z szefami-bogami nigdy nic nie wiadomo. Poranne zorze, a w południe plaga szarańczy to u nich standardy zarządzania zespołem.

    Zdarzają się też szefowie-karierowicze. Dla nich świat jest wielką piramidą, w której najważniejsze punkty znajdują się na samej górze. Nie spoczną dopóki się tam nie wdrapią. Są wydajni, skuteczni i skupieni na własnych celach. Szybko pozbywają się przeszkód pojawiających się na ich drodze. Dlatego zaleca się szczególną ostrożność na pasach, gdy nadjeżdżają swoimi Lexusami. Nie należy też wchodzić z nimi w szranki, co więcej formułować swoje myśli i wypowiedzi tak, aby nie było wątpliwości, kto jest szefem. I co najgorsze, warto przyjmować ich zaproszenia. Odrzucenie inwitacji na lunch może być odebrane przez szefa-karierowicza jako próba sił (sic!).

    Ciekawie z punktu widzenia psychiatrii prezentuje się również szef-paranoik. Utrzymuje, że wszyscy sprzysięgli się przeciwko niemu i działają na jego szkodę. Całą swoją uwagę skupia na tropieniu spisków, ponieważ wszystkie działania pracowników noszą znamiona intrygi wymierzonej przeciwko jego osobie. Źle napisany projekt czy ekspertyza są zawsze dowodem samospełniającej się przepowiedni. Szef-paranoik będąc nawet na wakacjach w afrykańskim buszu wydzwania trzydzieści razy na dobę z debilnymi pytaniami. I nagle bum. Pół godziny po telefonie zjawia się w warszawskim biurze firmy.