Jakie to szczęście, że mój szef jest idiotą!
    Jak widać w kontekście szefów paranoików, masochistów, bogów czy karierowiczów szef idiota wydaje się błogosławieństwem. Ot wóz ewolucji podskoczył na wyboju. W wyniku wspomnianego kicnięcia szef wypadł i pozostał sam na drodze z guzem na głowie. Podniósł się, strzepał kurz z ubrania, poszedł do najbliższego biura i zaczął nim zarządzać (wersja Johna Hoover’a).

    Co prawda bukoliki na jego temat raczej nie napiszesz, ani tym bardziej nie urządzisz na jego cześć przyjęcia. Ale co ważne w pracy z szefem-idiotą nie będziesz musiał nazywać go per bogiem, zsyłającym na przemian gradobicie i krople deszczu. Nie będzie też karierowiczem wyznającym zasadę po trupach do celu, ani paranoikiem wszędzie węszącym podstęp. Czyli jesteśmy w domu. Jakie to szczęście, że szef jest idiotą. Weź głęboki oddech i pomyśl, że mogło być o wiele gorzej.