Korupcja towarzyszy ludzkości od tysięcy lat, narusza prawa społeczne, ekonomiczne, nie tylko biednych i słabych, ale szczególnie ludzi uczciwych, prawych i wrażliwych na krzywdę społeczną. Podkopuje podstawy demokracji, obala praworządność i hamuje rozwój gospodarki. Nie ma dziś w Polsce słowa popularniejszego niż korupcja, nie ma ugrupowania politycznego lub organu władzy, które nie zorganizowałoby jednej konferencji poświęconej walce z korupcją.

Korupcja funkcjonariuszy publicznych stanowi jedne z najbardziej nasilających się problemów współczesnego świata. Rozmiary zjawiska niepokoją już nie tylko rządzących, polityków czy zajmujące się tym zjawiskiem instytucje, ale przede wszystkim zwykłych obywateli.

Wykorzystywanie funkcji publicznych do prywatnych celów, stało się problemem szeroko dyskutowanym, zarówno na łamach prasy, jak i na forum parlamentarnym. Korupcja stała się także karta przetargową w toczącej się w chwili obecnej walce wyborczej. Korupcja nie ogranicza się dziś do wręczania sum pieniężnych osobom pełniącym funkcje publiczne. Obecnie działania korupcyjne stanowią – często – rozbudowany, subtelny i dobrze zakamuflowany system.

Zjawisko korupcji jest znane i obecne w Polsce od dziesięcioleci. Przed 1989 r. informacje o tego rodzaju zachowaniach były ściśle reglamentowane i cenzurowane – pojawiały się, ale jedynie wtedy, gdy była taka wola polityczna. Jednakże już wówczas niepublikowane badania opinii publicznej sygnalizowały istnienie powszechnego łapówkarstwa. W 1988 r. 92% badanych uznało dawanie i branie łapówek za zjawisko powszechne, a w innych badaniach prawie połowa za bardzo częste. Zdaniem socjologów, w latach 70. i 80. łapownictwo nie tylko utrwaliło się w społecznej świadomości, ale jego powszechność sprawiła, że wyraźnie zmalało społeczne potępienie tego zjawiska. Postawa przyzwolenia dotyczyła głównie tzw. „miękkich” form korupcji (drobna łapówka, protekcjonizm, pośrednictwo), które można było łatwo usprawiedliwić ówczesną koniecznością życiową. Społeczna dezaprobata dotyczyła natomiast „twardych” form korupcji, tj. afer finansowych, szantażu czy przekupstwa .
Pierwsze lata III Rzeczpospolitej stwarzały wręcz znakomite warunki dla rozwoju różnych postaci i form korupcji oraz innych patologicznych nadużyć i zachowań. W okresie tym pojawiły się bowiem niespotykane wcześniej uwarunkowania łatwiejszej zmiany statusu społecznego na wyższy, wejścia do klasy właścicieli. Zmiana stosunków własnościowych, tj. transfer ogromnych środków państwowych do sektora prywatnego umożliwiła gwałtowne wzbogacenie się ludzi pośrednio i bezpośrednio uczestniczących w procesach prywatyzacyjnych. Należy przy tym podkreślić, że w przedsięwzięcia o charakterze korupcyjnym zaangażowani byli niektórzy z przedstawicieli wpływowych środowisk politycznych i społecznych. Istniało również powszechne przekonanie o tym, iż wszystkie próby walki z korupcją mogą wpłynąć negatywnie na procesy związane szybkim wprowadzaniem zasad gospodarki rynkowej .