W latach 90. w Polsce nastąpiło dalsze utrwalenie postaw i zachowań sprzyjających rozwojowi korupcji. Wpływ na to miały m.in. częste zmiany ekip rządzących i dokonywane przez nie gruntowne wymiany kadry urzędniczej, brak odpowiednich narzędzi prawnych oraz efektywnej strategii ze strony instytucji i służb odpowiadających za przeciwdziałanie temu zjawisku, niska świadomość społeczna występujących zagrożeń przy stosunkowo wysokiej jeszcze tolerancji w percepcji zwalczania korupcji.

Do głównych przyczyn, które sprzyjały – i w większości przypadków nadal sprzyjają – wysterowaniu korupcjogennych sytuacji w działalności urzędników administracji państwowej i samorządowej, instytucji publicznych oraz podmiotów gospodarczych należy:
• nadmiar kompetencji w ręku jednego urzędnika,
• dowolność w podejmowaniu decyzji,
• lekceważenie dokumentacji i sprawozdawczości,
• słabość komórek kontroli wewnętrznej wynikająca ze złej organizacji,
• nierówność w dostępie do informacji,
• brak precyzyjnie określonej osobistej odpowiedzialności urzędniczej za realizację poszczególnych zadań,
• brak skutecznych rozwiązań antykorupcyjnych .

Uwarunkowania te powodują, iż obszary zagrożone korupcja są bardzo rozległe i leżą w większości w zakresie działania, nadzoru i odpowiedzialności ludzi praktycznie na wszystkich szczeblach decyzyjnych. Osoby pełniące te funkcje, z racji zajmowanego stanowiska, są szczególnie narażone na naciski, ale i pokusy korupcyjne.
Mając na względzie konieczność ograniczenia skali zagrożeń korupcyjnych, polskie władze podejmują kroki formalno – instytucjonalne przeciw temu zjawisku. Powoli, lecz systematycznie polepsza się zdolność państwa i społeczeństwa do zwalczania korupcji. Jest ot miedzy innymi efekt zmiany prawa, ale również wzrostu świadomości społecznej dzięki działalności mass mediów.

W praktyce wciąż jest jeszcze mało ujawnianych przez organy ścigania spraw korupcyjnych, jednak ich liczba stopniowo wzrasta. Wzrasta również liczba ujawnianych afer gospodarczych – nierozerwalnie związanych z korupcją, tj. pranie brudnych pieniędzy czy oszustwa podatkowe.

W obecnych czasach zawirowań i niepewności, w jakich znajduje się Polska, w stadium realizacji znajduje się strategia walki z przestępczością, w tym także z łapówkarstwem, polegająca głownie na wykorzystywaniu wszelkich dostępnych środków. Rozbudowuje się prawne instrumenty walki, ulegają zaostrzeniu sankcje, przed organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości stawiane są odpowiednio zwiększone zadania itp. jest to strategia odstraszania, która z punktu widzenia teorii łatwo można krytykować. Nie chodzi tu jednak o krytykę, lecz o spokojne spojrzenie na możliwości działań profilaktycznych w czasie ostro zarysowującego się kryzysu, który jest przecież sam silnym czynnikiem kryminogennym.