Odsuwają się od siebie. Są bezradni. Nie wiedzą co robić. Powtarzają „małe dzieci – mały kłopot, duże dzieci, duży kłopot”.

A gdyby tak spojrzeli na siebie z boku. Gdyby dowiedzieli się, że powtarzanie wciąż tych samych zachowań, powoduje wciąż te same reakcje. Że te same sekwencje słów, zdań, tylko podsycają gniew młodego chłopaka, który już wie, że na rodziców nie może liczyć. Że ze „starymi” to się „nie da gadać”.

A gdybyście tak zamiast wkręcać i pogłębiać mu tzw. „trudny wiek”, nauczyli się wzajemnego zaufania. Zaufajcie, że to co dostał od Was wcześniej, pozwoli mu podejmować mądre decyzje i uczyć się z każdej sytuacji. Że może popełniać błędy. Bez narażania swojego życia, zdrowia. Karajcie za złe zachowania, pamiętając o tym, że w wychowaniu nastolatka istotne jest to, aby w niedalekiej przyszłości być samodzielnym, odpowiedzialnym za siebie i swoje życie. I cieszyć się życiem.

Nagradzajcie za dobre zachowania. Wykorzystujcie te chwile, aby zaproponować wspólny wypad na basen, do kina. Aby poznać lepiej. Przestańcie robić „miny”, gdy z zachwytem opowiada o wyczynach kolegi, którego nie lubicie i na dodatek pochodzi z „dziwnej rodziny”. Do tego nie jest potrzebna znajomość NLP. To po prostu zdrowy rozsądek.

Pokażcie mu, że jego sprawy są istotne, jednocześnie dając mu inne opcje, bodźce i rozwiązania – nowe hobby, umiejętności.

Gdybyśmy mieli w jednej myśli zamknąć, jakie przekonanie przyświeca nam w wychowaniu dzieci, to zawierałoby się ono w poniższym zdaniu.

Patrz przez cały czas długofalowo na proces wychowania, szukaj i dawaj coraz więcej możliwości oraz pozwól dziecku popełniać błędy.

Agnieszka Zakrzewska
Igor Zakrzewski