Scenograf Barbara Wójcik-Wiktorowicz konsekwentnie osnuła całość świata przedstawionego w szronie i soplach lodu. Jest srebrno i niebiesko. Chłodno. Niczym cząsteczki lodu połyskują małe lusterka zawieszone nad sceną. Luster w spektaklu jest zresztą nie mało. W zwierciadle wody przegląda się - w zachwycie nad swoimi rysami - Chłopiec Gwiazda. W lustrzanych ścianach pałacu zimnej księżniczki Larysy – córki Sauronusa (brawurowo odegranej przez Grażynę Czajkowską) chłopiec z gwiazd rozpoznaje później swoją oszpeconą przez wewnętrzne zło twarz. Lustrem są wrota do miasta, przed którymi błagalnie klęczy, nie unikając widoku swojej zmienionej twarzy – która wcześniej była przecież jego chlubą i dumą.

Surowa, sugerująca, a nie ilustrująca scenografia pozostawiła aktorom wachlarz możliwości do działania. Choreograf Tomasz Dajewski zakomponował ruch sceniczny tak, by aktor wypełniał sobą i dynamizował przestrzeń.

Koncepcja scenariusza „Chłopca z gwiazd” autorstwa Dariusza Wiktorowicza, nawiązuje do literatury fantasy. Nastoletni widzowie, którzy zdążyli już zainteresować się tym gatunkiem w wersji przygód „Harry’ego Pottera” czy „Władcy pierścieni”, odnajdą tu odniesienia do znanych sobie utworów. Wprost z trylogii Tolkiena przeniesiony jest postać Sauronusa - złego ducha, pana ciemności, posiadającego przydomek Okrutny. Jego wielkie oko bezustannie spogląda znad sceny na publiczność i bohaterów spektaklu. Wzbudza trwogę i sprawia, że boją się nie tylko dzieci, ale i ich opiekunowie. Sugestywnie głosu udziela mu sam reżyser spektaklu – Wojciech Malajkat.

Dla młodszej publiczności natomiast, „Chłopiec z gwiazd” to przedstawienie pełne baśniowych postaci. Wśród nich jest zły czarnoksiężnik Sauronus, jak również dynamiczny i przyjaźnie usposobiony Elf (w charakterystycznej kreacji Magdaleny Korczyńskiej), zaklęty Chóru Luster, (któremu głosu udziela sam Grzegorz Turnau) czy mało błyskotliwi, groteskowi strażnicy (w tych rolach Karol Kojkoł i Dariusz Czajkowski).
Baśniowa jest wyprawa po złoto, które ma pomóc odnaleźć chłopcu matkę i błagać ją o przebaczenie. Jednak to nie magia, lecz autentyczna przemiana w sercu głównego bohatera sprawia, popełnione błędy można naprawić. Chłopiec Gwiazda zrozumie wreszcie, co jest dobrem i prawdziwą miarą piękna. Co najważniejsze – zrozumie, jaka jest prawdziwa wartość rodziny i istota relacji z najbliższymi.