Wychodzisz na ulice i widzisz samochody, witryny sklepów, śpieszących się przechodniów. Zaraz słyszysz namolny głos szefa, tysiące pytań twoich dzieci, kolegów z pracy, znajomych ze studiów. Masz dość trudu i uciekłbyś chętnie, ale coś cię tutaj trzyma: co to? Ty kochasz ten świat. Kochasz to co sprawia ci tutaj przyjemność, kochasz śmiech i radość, i nie chcesz opuszczać przyjaciół. Czy poświęciłbyś to wszystko, to wszystko co masz, do czego tęsknisz i o czym myślisz, czy zamieniłbyś to na świat wrogów i samotności? Skądże! Nigdy! - tak powiesz. To teraz zrozum: nigdy byś szczęścia nie osiągnął, gdybyś nie trzymał czasem języka za zębami, gdybyś nieraz nie zmilczał cudzych grymasów, nie odpuścił w kłótni. Gdyby nie ta świadomość, którą życie wbiło ci mocno do głowy: „można, ale nie należy”. Może to cyniczne, ale tak jest lepiej. Bądź pacyfistą. Bądź czasem tchórzem, drżyj o swój cień. Ale bądź też mądrym człowiekiem- przecież wiesz, że wojna jest przekleństwem.

Może odczuwasz, że narzucam tutaj moje zdanie. Ale czy mogłabym pisać wbrew sobie? Nie mogę. Muszę powiedzieć głośno: każdemu z nas przyda się maleńka doza realizmu. Mały kopniak na otrzeźwienie ze snu. Siniaki bolą, ale uczą nas na zapas, bo człowiek uczy się na błędach. I pamiętaj: można się inaczej zapatrywać na ta sprawę, ale doprawdy nie należy. Chyba że ktoś lubi szpitale.