- umożliwiać obywatelom i ich organizacjom uczestniczenie w życiu publicznym poprzez prezentowanie zróżnicowanych poglądów i stanowisk oraz wykonywanie prawa do kontroli i krytyki społecznej,
- służyć rozwojowi kultury, nauki i oświaty ze szczególnym uwzględnieniem polskiego dorobku artystycznego, naukowego i edukacyjnego,
- respektować chrześcijański system wartości, za podstawę przyjmując uniwersalne zasady etyki,
- służyć umacnianiu rodziny,
- służyć kształtowaniu postaw prozdrowotnych,
- służyć zwalczaniu patologii społecznych,
- uwzględniać potrzeby mniejszości narodowych i grup etnicznych.

Ten katalog obowiązków publicznej radiofonii i telewizji nie może podlegać jakimkolwiek wpływom. Ani politycznym ani biznesowym. Niestety nie może być on również regulowany poprzez wsłuchiwanie się w głos ludu. W tym sensie „publiczność” mediów elektronicznych jest wspólnym obywatelskim dobrem, z którego możemy, ale nie musimy korzystać. Natomiast musimy za nie płacić. Czy się nam to podoba czy też nie. Tym sposobem tworzymy owo dobro publiczne i stanowi ono naszą, społeczną własność. Niemniej niewątpliwie nie podlega ono zasadzie „płacę i wymagam”. Merytoryczne założenia zawartości towaru, który kupujemy zostały jasno określona w ustawie. Naturalnie z tego punktu widzenia abonament RTV nie jest niczym innym jak podatkiem od pakietu w skład którego wchodzą tradycja, kultura, informacja, edukacja etc.

Kłopot wcale nie polega na zwracaniu komukolwiek Telewizji Polskiej, a na rzetelnym i uczciwym jej zarządzaniu. Ale nie przez ministra kultury, któren ochoczo chciałby decydować o tem czy oraz ile pieniędzy przeznaczyć na media publiczne! Najprostszą receptą na realizację zaleceń ustawy jest niezależność.

I wydaje się, że taki mechanizm został wypracowany - dawno temu, w ustawie o RTV z 1992 roku. Na straży niezależności TVP ustanowiono zrównoważoną politycznie Krajową Radę Radiofonii i Telewizji. To ona wybiera większość członków rady nadzorczej, a ta z kolei zarząd Telewizji. Powołanie Rady zostało poprzedzone długimi analizami wszystkich chyba rozwiązań europejskich, a jej ostateczny kształt uznano za kamień milowy polskiej demokracji. Czy ktokolwiek mógł wtedy przypuszczać że, nie minie nawet dekada gdy stanie się symbolem słabości instytucji państwowych, a kompromitująca działalność odbierze jej legitymację do skutecznego funkcjonowania?