Niestety na tym nie kończy się działalność naszego „prześladowanego” omnibusa. Oprócz typowo dziennikarskiej roboty w prasie i telewizji, redaktor Wildstein spełniał się też na polu literackim. W okresie 1989-2008 wydał (tu ponownie sięgnąłem do popularnej internetowej encyklopedii) 9 książek. Otrzymując za jedną z nich nagrodę literacką im. Andrzeja Kijowskiego w roku 2004, co jak na „prześladowanego” dysydenta wydaje się być nie byle jakim osiągnięciem. A zatem pozycja Churchilla również w tej dziedzinie wydaje się być zagrożona.
Jego ostatnie „dzieło”, wydana w 2008 roku powieść „Dolina nicości” opisuje tradycyjnie „salon”, „elity” itd, itp. choć powieść ta, jak stwierdził ironicznie sam autor na spotkaniu promującym książkę w Łodzi (23 czerwca b.r), nie odnosi się do tzw. środowiska „Gazety Wyborczej” . Uwaga ta została jednak skwitowana przez salę wszystko mówiącym śmiechem. Oczywiście ten „skromny”, „dobroduszny” i „niezwykle sympatyczny” autor zapomina, że stworzony w jego dziele świat pasuje nie tylko do środowiska "GW", ale jak ulał pasuje też do opisu jego samego, sposobu jego funkcjonowania w mediach oraz środowiska z którym sam jest związany.
Wydaje się więc, że po panującej w III RP „michnikowszczyżnie”, gdzie jak twierdzi Wildstein i jemu podobni mieliśmy do czynienia z fałszowaniem rzeczywistości przez „salon” czyli media uwikłane we wszelkiego rodzaju ciemne układy z wywodzącym się z esbecji biznesem oraz politykami, teraz będziemy musieli oswoić się z „wildsteinizną”. Po „katharsis” afery Rywina, obecnie doświadczamy „odnowy” gdzie prawdziwi (nie bójmy się użyć tego słowa) bohaterowie mogą wreszcie głosić "jedynie słuszną prawdę" w mediach.
A jak jest w rzeczywistości: otóż istnieje duże prawdopodobieństwo, iż miejsce Michnika, zajmie sam Wildstein lub ktoś do niego podobny. „Salon” będzie w najlepsze funkcjonował nadal, tylko zmieni trochę linię polityczną i tyle. Co więc naprawdę wnosi Bronisław Wildstein do debaty o Polsce? Odpowiedź jest prosta: nic. Można zaryzykować twierdzenie, iż jest on tylko nową, bardziej bezczelną i nadętą do niespotykanych rozmiarów kopią Michnika. Przyszłym (a dla niektórych już obecnym) „autorytetem” , specjalizującym się w ustalaniu tego co można dopuścić do mediów, a czego absolutnie nie można. Czyli obasada dramatu się zmienia, ale fabuła nie. Czy taka zamiana przyniesie jakąś korzyść ludziom żyjącym poza „salonem”? Odpowiedź jest banalnie prosta, ależ oczywiście że nie.