Kiedy usiadłem już na swoim miejscu i usunąłem z otoczenia puste butelki po przeróżnych trunkach, na głowę zaczęła mi kapać woda. Przykryłem głowę foliówką i napawałem się świętym spokojem. Niedługo potem zasnąłem, do czego walnie przyczyniły się zapachy bijące od współpasażerów – od potu po tanie perfumy. Nie było mi jednak dane się wyspać. I nie obudziły mnie monstrualnej wielkości koleiny i wyboje, a dym. Zasnuł już całe wnętrze pojazdu i ludzie zaczęli zanosić się kaszlem. Po chwili i ja do nich dołączyłem. Na szczęście kierowca się nad nami zlitował, zatrzymał autobus i po krótkich oględzinach stwierdził, że dym dobywa się z zepsutego ogrzewania. Po kwadransie jazdy z otwartymi na oścież drzwiami dym już mniej dawał się we znaki.

Kiedy wszyscy dygotali już z zimna, pojazd znów stanął. Tym razem diagnoza była mniej optymistyczna. Dalej nie jedziemy. Kierowca bezradnie rozłożył ręce. Laweta? Autobus zastępczy? Śmiech. Nie tutaj. Czekamy na następny kurs. Za trzy godziny. Nie będąc przekonanym do jazdy autostopem, wybrałem spacer. Powinien zająć najwyżej jakieś pół godziny, co i tak było lepsze od siedzenia w wychłodzonym pojeździe.

I tak, kompletnie wyziębiony, głodny, zmęczony i zły wróciłem do domu. Rzuciłem plecak na podłogę. Ani myślałem, żeby jeszcze po tym wszystkim odrabiać lekcje. A jutro znów do szkoły, znów czeka mnie spotkanie z pksem. Kiedy wreszcie w tym kraju będzie normalnie? Kiedy autobusy będą punktualne, dworce nie napawające obrzydzeniem, a drzwi będą służyły już tylko do wchodzenia i wychodzenia? Czy trzydziestokilometrowa podróż nie może być lekka, łatwa i przyjemna?

Dziś część z tych problemów odeszła w niepamięć wraz z budową nowego dworca w Toruniu i prywatyzacją PKS. Ale ilu jeszcze Polaków na co dzień odbywa prawdziwie egzotyczne podróże do pracy czy szkoły?