Jeżeli ktoś chce wypróbować o czym ja piszę proponują mu spróbować klęczeć godzinkę albo dwie. My w tej pozycji pracowaliśmy średnio 8 godzin dziennie. Szczytem był jeden dzień, kiedy to zbieraliśmy truskawki prawie 13 godzin. To była masakra, nawet dla siedemnastolatka, który był pełen wigoru i z domu nauczony ciężkiej pracy.

Pamiętam to bardzo dobrze: akurat na tym odcinku pola truskawki się kończyły, więc były bardzo małe, a te zbierało się najgorzej. Przyszło też dorobić parę dzieci, ale gdy zrobiły po jednym rządku to się zorientowały, że nie da się nic zarobić, więc poszły do domów.

Zostaliśmy sami w trójkę. Nic innego nam nie zostało, jak po prostu zbierać i zbierać i jeszcze raz zbierać.

Po dziesięciu godzinach nie umieliśmy się już wyprostować, nie mówiąc o chodzeniu. Nie czułem własnych nóg. W którymś momencie poczułem w prawym kolanie przeszywający ból, jakby mi ktoś wbił do niego 20cm pręt, czy gwóźdź. Przewróciłem się na lewy bok, bo wstać nie potrafiłem. Peter, nasz szef i właściciel plantacji, był bardzo porządnym człowiekiem, ale pewnie by się wściekł, gdyby mnie widział jak leżę na jego truskawkach.

Po chwili udało mi się wstać i w trzech postanowiliśmy, że kończymy. Poszliśmy w stronę kuchni by usiąść. Peter musiał nas zauważyć, wyszedł i zapytał o co chodzi. Powiedzieliśmy mu, że już po prostu nie umiemy, że wszyscy już dawno zdezerterowali, a my już nie jesteśmy wstanie dłużej zbierać. Oznajmił nam, że mamy sobie zrobić 30min przerwy i wracać do zbierania. Nie było to to, co chcieliśmy usłyszeć, ale przynajmniej mogliśmy w końcu usiąść. To było coś pięknego – siedziałem.

Po pół godziny wróciliśmy na pole bez słowa i zbieraliśmy dalej, aż do końca. W tym pamiętnym dniu wszyscy trzej przeklęczeliśmy prawie 13 godzin i przeklinaliśmy dzień, w którym wpadliśmy na pomysł przyjechać tu do pracy.

Tamtego dnia coś we mnie pękło. Miałem dosyć. Peter był bardzo dobrym człowiekiem – czasami ot tak przynosił nam obiad, bo mówił, że jesteśmy porządku i jest z nas zadowolony. Niekiedy po południu kazał robić nam przerwę, przychodził z lodami, siadaliśmy na stołkach i rozmawialiśmy jak najlepsi koledzy o pracy, o życiu i pogodzie. Zarobić też zarabialiśmy dobrze, ale te 13 godzin na kolanach zmieniły moje myślenie. Nie chciałem zaraz następnego dnia wracać do domu, ta cała sytuacja mnie wcale nie złamała, wręcz przeciwnie.