Najpierw zobaczyłem niezbyt okazałą bramę na której umieszczony był cyniczny napis ,, Arbeit Macht Frei”(praca czyni wolnym). Co myśleli więźniowie przechodząc przez nią ? Czy wiedzieli że tu właśnie będą torturowani, że tu zgaśnie ostatnia iskierka ich życie ? Czy wiedzieli że będą zmuszani do ciężkich robót, wyśmiewani ,bici oraz głodzeni ? Lecz nim to nastało byli przewożeni bydlęcymi wagonami bez dostępu wody i powietrza o jedzeniu nie wspominając ! Wielu z nich umierało podczas trwającego nieraz kilkanaście dni przewozu. Już w tym momencie można postawić pytanie-co chcieli osiągnąć Niemcy ?

Po wejściu widzę plac apelowy .Widzę oczyma wyobraźni stojących tu głodnych, przemarzniętych ludzi. Musieli cierpieć tutaj zimno gdyż tak się esesmanowi pomyślało. On tymczasem siedział sobie w budce i obserwował to wszystko. Czy nie miał sumienia ? Dlaczego to robił ? Pozostaje nam się tylko domyślać. Kto nie wytrzymywał umierał…Apele często były karą za ucieczkę jakiegoś więźnia lub brak subordynacji . Wykonywano publiczne egzekucje .To musiało mocno działać na psychikę pozostałych. Wielu z nich pomyślało „ ja mogę być następny ” .

Kolejnym etapem byłą projekcja filmu pokazująca obóz w chwili wyzwolenia. Po projekcji zniknęły głupawe uśmieszki , żarty i rozmowy. Film był wstrząsający.

Plac Śmierci jak go nazwano był kolejnym miejscem obozu. To miejsce miało niesamowitą aurę. Wchodząc na ten plac przeszyły mnie dreszcze. Słyszałem krzyk umierających ludzi. A potem płacz. Krew. Co czuł człowiek wykonujący wyrok ? Robił to z rozkazu czy z uciechy ? Chciało by się mu rzec : Człowieku zastanów się ! Zabijasz niewinnych ludzi ! Spotka Cię za to kara! Ale teraz już za późno. Przy tej ścianie swój żywot zakończyło wiele istnień.

Obok placu znajduje się blok jedenasty. Czuć w nim specyficzny zapach-zapach śmierci. To nic że minęło kilkadziesiąt lat. On tu pozostanie na zawsze. W podziemiach gmachu znajdują się ciasne cele. W takiej właśnie zginął o. Maksymilian Kolbe . Oddał swoje życie za drugiego człowieka. Był to najpiękniejszy gest-gest miłosierdzia który rozproszył na chwile mrok piekieł Oświęcimia . Do cel prowadziły drzwi z wizjerem. Jak esesman mógł bez odruchu litości patrzeć na konających ludzi ? Obok cele o powierzchni 1m2. Zamykano tam 4 więźniów naraz. Wielu umierało…