Takie „dyskusje”, Françoise Gilot i Picasso, trwają godzinami.

(Picasso - jest wtedy u szczytu artystycznych możliwości, w kwiecie wieku, na jego orbicie krąży kilka niemogących istnieć bez niego kobiet, w różnym wieku, mają z nim dzieci, i kilku niemogących wtedy obejść się bez niego marszandów, ma pieniądze, jest u szczytu sławy i powodzenia)
Françoise Gilot płacząc: Płaczę, bo mam już dość.
Picasso w końcu, chyba jednak zadowolony: Ależ nie, płaczesz, ponieważ czegoś pragniesz…
(Świat się nie zmienił, podobne sytuacje, osoby i ich reakcje i argumenty i kontrargumenty i… nienawidzę was… i kocham was… czas…)
Eryk Maler 2009-04-02, na podstawie życia, i „ Żyć z Picassem” - Françoise Gilot * Carlton Lake