Droga egoisty to ludzka droga ewolucyjna , oraz tych istot za świata duchowego, tak zagubionych , że uznających się za upadłych i niemających odwagi i siły do przyznania sie i uporania z tym, żyjących buntowniczą zabawą w przyjemności , nierozumiejących swej wolności spełniających się poprzez realizacje swych kompleksów, urazów, próżności i podnoszenie jakości zabawy również poprzez zauważenie korzyści i przyjemności w skutkach rozwoju duchowego do którego podchodzą z egoistycznymi motywacjami podobnie interesownie i warunkowo jak do miłości .


Wojownik to ktoś rozumiejący  najwyższą jakość życia opartego na świetle i wolności jako wyższą od opartej na zasadzie przyjemności, ale oczywiście zgodnego z zasadą przyjemności.
Droga wojownika to poprostu droga dojrzałości duchowej , choć nie zawsze życiowej i świadomościowej ,  jednak to wolność od buntu niedojrzałych egoistów bawiących się w życie jak małe dzieci realizujące swoje kompleksy na czele z kompleksem męskości i kobiecości i trzymających się razem jak przerażone zwierzątka stadne i nazywających to miłością.

Bronią wojownika jest cisza i spokój , medytacja, ale medytacja idealistyczna , dla dobra, piękna , wzniosłości i chwały niebios. Droga egoisty w końcu też prowadzi do odkrycia korzyści płynących z medytacji, jednak takie intencje egoistyczne to ciągle jest życie buntem i zniewoleniem i robieniem parodii z rozwoju duchowego , który z założenia opiera się na czystych, idealistycznych pobudkach , czyli na wolności od wszelkich pragnień poza życiem światłem.


Wojownikiem można się stać wyłącznie poprzez samodzielne poszukiwania duchowe oparte na szczerych intecjach odkrycia prawdy bez szukania w tym korzyści, prawdy wolnej od tego co osobiście i ogólnie znanej i odkrycie tego w sobie . Droga wojownika wynika ze świadomości, że życie tutaj to walka światła z ciemnością. Wojownik światła żyje dla osiągnięcia wolności i doskonałości duchowej tutaj i zrealizowania potęgi swego ducha, a nie uwolnienia z materii i od cierpienia jak w  drodze egoisty. Wynika to ze  świadomości swojej własnej decyzji zejścia w materie , jak też celu i sensu zejścia i wzięcia odpowiedzialności za to i osiągnięcia z tego najwyższych możliwych korzyści.

Jedynie taka świadomość prowadzi do właściwie rozumianego prawdziwego rozwoju duchowego inaczej jest to raczej nauka korzystania z możliwości swej duszy podporządkowanej przeżyciu i zaspokajaniu pragnień , a dopiero potem poznawaniu mądrości i ew. transcendencji. Sam cel życia jest wtedy nie całkiem jasny , zwykle w jakimś stopniu przejęty od innych jak np. pogląd o ewolucji, o przyjemnościach podobnie decyzję zejścia uważana jest wtedy za swój błąd , upadek czy wypadek przy pracy. Prawdziwego rozwoju duchowego nie można łączyć z mieszczańskim strachem, marudzeniem i kompromisami , trzeba wybrać i iść na całość w pewności swej decyzji .