A skoro już zabrnęliśmy do pojęcia kompetencji, trzeba wytłumaczyć postępowanie wielbicieli wielokrotnego oglądania tego samego filmu. Powinien się on już znudzić, ale się nie nudzi, mimo że przecież to nowość ukierunkowuje uwagę. Jednak nieustannie rozwijają się nasze umiejętności, jesteśmy w stanie zrozumieć więcej, spojrzeć z nowej perspektywy, uchwycić problem w dotychczas niepojęty dla nas sposób i właśnie to sprawia, że wracamy do tego samego dzieła wielokrotnie.
Z pojęcia kompetencji wyrasta teoria samookreślenia. Może do kwestii wyboru pozycji filmowej ma się nijak, jednak jest warta wspomnienia. Zgodnie z nią w poczuciu niezależności jesteśmy skłonni do podejmowania nowych działań, dzięki czemu rozwijamy nasze umiejętności. A zatem powracanie ciągle do tego samego filmu jest konsekwencją poznania innych dzieł i to one zapewniają nam świeże spojrzenie. Co więcej dopiero autonomia sprawia, że jesteśmy w stanie coś polubić i zaangażować się na przykład w nakłanianie innych, aby upodobnili swoje preferencje do naszych. W rezultacie oznacza to, że zaciągnięciem do kina nie zmusisz nikogo do uwielbienia filmu, szczególnie, gdy nie pozostawisz mu chociaż cienia złudzenia, że miał wpływ na wybór pozycji z repertuaru.

Oczywiście ja, wybierając film na czwartkowe przedpołudnie, zdecydowałam się na serial, widziałam urywki dwóch poprzednich serii, były dość dobre. Chociaż znam i rozumiem proces warunkujący mój wybór, nie zamierzam wystrzegać się jego konsekwencji. Jako człowiek, z natury jestem skąpcem poznawczym, co ma swoje i wady, i zalety. Dla filmowców oznacza to znaczne ułatwienie w osiąganiu kolejnych szczytów. Jednak nie zapominajmy, że nawet najwyższa gaża nie dorówna satysfakcji czerpanej z nakręcenia dobrego, a nie przeciętnego filmu.