Niektórzy ogłoszą nam zwycięstwo będą to jak zwykle: Lech Wałęsa, Adam Michnik, i abp. Gocłowski inni ogłoszą że zostali upokorzeni i zdradzeni będą to: Jarosław Kaczyński, Andrzej Gwiazda i „historycy” IPN, jeszcze inni okażą szacunek zwycięzcom będą to: Aleksander Kwaśniewski, Jerzy Szmajdziński i Dariusz Rosati, z kolei inni oddadzą cześć pokonanym będą to: Tadeusz Rydzyk, Bronisław Wildstein i Lech Kaczyński. I tak w koło Macieju czy jak kto woli dookoła Wojtek. Następni będą nam klarować o wielkiej doniosłości tej rocznicy i wmawiać nam jak jest świetnie, a jak kiedyś było źle i że nie umiemy tej wiktorii wykorzystać i docenić, a będą to: Grzegorz Miecugow, Monika Olejnik, Władysław Bartoszewski, a może i Donald Tusk.

4 czerwca jako tryumf matki Kościoła i polskiego katolicyzmu przedstawią być może: Richard Henry Czarnecki, Marek Jurek, a także prymas Józef Glemp (a może orędzie w TVP?). Dużo będzie wspominek o roli Jana Pawła II. Dwa „ogólnonarodowe” obozy odbębnią swoje capstrzyki w dwóch różnych miejscach w odległości około 600 kilometrów od siebie (zapewne w celu uniknięcia kulturalnej i rzeczowej debaty). Natomiast ja Wam się przyznam moi drodzy „wujkowie” i „dziadkowie”, że im dłużej się Wam przyglądam to nie tylko mam ochotę zanucić stary rockowy klasyk „Kocham Cię jak Irlandię”, ale dochodzę do wniosku, że 4 czerwca powinien być takim samym dniem jak 3 czy 5 czerwca. W dodatku trudno nie powstrzymać się, aby przy tej okazji nie upomnieć Was wszystkich słowami: „Ciszej nad tą trumną Panowie”. Czyżby rzeczywiście 4 czerwca miał być jakąś symboliczną datą pożegnania z komuną? Ależ skąd, moi drodzy Panowie, ależ skąd. Komuna jest w Was i nigdy z Was nie wyjdzie, więc niczego nie pożegnano. Jest w Robercie Krasowskim gdy okazuje swoją „wyższość” wobec internautów, jest w esbeckiej pokusie szantażowania ludzi, dlatego że akurat Wam się nie podoba to co piszą, jest w przerażonych oczach Czarneckiego gdy zadzwoniła mu komórka w obecności „wielkiego” Jarosława Kaczyńskiego. Jest u Grzegorza Miecugowa gdy podpisuje apele o ograniczenie wolności słowa, jest u Bronisława Wildsteina kiedy wrzeszczy na Andrzeja Celińskiego nazywając go błaznem. Jest u Jacka Kurskiego gdy straszy Steinbach jak niegdyś straszono Hupką i Czają, jest u Jarosława Kaczyńskiego gdy wmawia ludziom, że stali tam gdzie ZOMO, jest też niestety u Adama Michnika gdy zaczyna każdą wypowiedź od sakramentalnego: „gdy w zamierzchłych czasach za komuny siedziałem w mamrze” . Jest u liderów wszystkich partii, którzy otaczają się jak niegdyś teczkowymi towarzyszami Szmaciakami, jest w książkach, prasie, polityce, jest stanem mentalnym z którego nie jesteście już w stanie wyjść. Co tu świętować Panowie? Dedykując ten tekst wszystkim ludziom, którzy żyli w czasach PRL, muszę go zakończyć niestety smutną konstatacją. Jest to przyśpiewka kibiców piłkarskich na Wyspach Brytyjskich, śpiewana piłkarzom i trenerom, którzy niestety nie sprawdzili się i muszą z klubu odejść, rozpoczyna się od zdania: Time to go!!! Może dopiero wtedy rzeczywiście będzie co świętować. Tekst pierwotnie został zamieszczony na moim blogu: http://benfranklin.blog.pl/ i jest objęty ochroną na warunkach licencji Creative Commons 2.5 Polska License (CC-BY-NC-ND).