Był... poetą, jego ostania książką to zbiór poetycki „Turkmenistan – bagtym menin” (Turkmenistan – moje szczęście), której promocję zrobił w budynku parlamentu. Są to wiersze o miłości będące prezentem dla całego narodu turkmeńskiego z okazji 15. rocznicy niepodległości. Nijazow doskonale włada techniką obrazowości i językiem turkmeńskim, czterowierszem – rubai w najlepszych tradycjach wschodniej poezji, podkreślają krytycy jego twórczości. Zlikwidował operę, balet i cyrk. „Nie rozumiem baletu. Co po Turkmenom balet, skoro nie mają go we krwi”, tłumaczył. Uznał za nieważne dyplomy wszystkich zagranicznych uczelni uzyskane w ciągu ostatnich 10 lat. Zabronił włączać odtwarzacze muzyki w samochodach, noszenia długich włosów, wąsów i brody przez młodzież, wstawiania złotych protez do zębów. Parlament ogłosił rok 2003 – rokiem bohaterki Turkmenistanu matki Turkmenbaszy Gurbansołtan Nijazowej, a rok 2004 – rokiem bohatera Turkmenistanu ojca Turkmenbaszy Atamurata Nijazowa. Przedstawiona lista „dokonań” turkmeńskiego dyktatora jest daleka od kompletności. Któż zliczy setki pomników, które sobie postawił za życia, tysiące obiektów życia publicznego, ulic i placów noszących jego imię.