Przeglądając dzisiejszą prasę natrafiłam na informację, iż na „(...) komunikację marketingową wokół Euro 2008 wydano w Polsce ponad 100 mln zł”, a (...) sponsorzy na wyścigi obsypywali kadrę górami złota”. Nie ukrywam, że aż mi się w środku zagotowało! Za piłką nożną nigdy nie przepadałam i właściwie było mi obojętne, czy wygrywają czy przegrywają. Do polskiej piłki nożnej odkąd pamiętam podchodziłam raczej na zasadzie: ile jeszcze? A więc ile jeszcze czasu musi upłynąć, żeby Polacy przestali żyć minionymi sukcesami kadry trenera Górskiego? Ile jeszcze wstydu i goryczy potrzeba kibicowi piłkarzy, żeby doszedł do wniosku, iż Polacy w piłkę nożną grać nie potrafią? Lub też inaczej, potrafią ale tylko do udziału w jakiejś liczącej się międzynarodowej imprezie. Ile jeszcze trzeba kompromitacji żeby przykręcić piłkarzom dostęp do pieniędzy kierując je do tych którzy osiągają w sporcie sukcesy, wygrywają zawody, turnieje, zdobywają medale?
Z piłką nożną jak z Eurowizją. Zakwalifikujemy się do imprezy, a potem miejsce pierwsze od końca i do widzenia. Z tą różnicą, że kto by na tej Eurowizji nie zaśpiewał, to później za swój występ jest tak gnojony na wszelkiego rodzaju forach internetowych, że aż przykro się robi, czytając poszczególne komentarze. Co prawda, w trakcie Euro i po błyskotliwych sukcesach Polaków dostało się Leo Beenhakkerowi i także pojawiły się ironiczne komentarze: „Leo why?”. „For money”. Otóż ja się z tym nie zgadzam. W tym przypadku to nie wina trenera. Co więcej, śmiem twierdzić, iż nawet gdyby Polaków trenował sam Gus Hidding to efekt byłby identyczny albo nawet jeszcze gorszy. Podejrzewam tylko, że pan Hidding by się nie cackał, tylko występy swoich podopiecznych skomentowałby tak dosadnie, iż przez kilka ładnych lat nie mieliby odwagi popatrzeć na piłkę, nie mówiąc już o pokopaniu jej.
Wraz z kolejnymi, spektakularnymi sukcesami Polaków na Euro zaczęło mi świtać w głowie, iż rozwiązaniem może być całkowita wymiana kadry na graczy zagranicznych, danie im polskiego obywatelstwa i niech grają. Tylko czy to nie byłoby pójście na łatwiznę? Może o wiele lepszym rozwiązaniem będzie powolny ostracyzm? W wielu przypadkach polski kibic jest jak chorągiewka. Gdy skakał Małysz, to jak grzyby po deszczu zaczęli wyrastać fachowcy od skakania. Już nie zliczę ekspertów od wyścigów samochodowych, sezonowych wielbicieli siatkarzy, czy tych, którzy to na żeglowaniu tudzież skokach o tyczce zęby zjedli. Może powolny odpływ kibiców do innych dyscyplin plus mecze rozgrywane przy pustych trybunach coś wreszcie piłkarzom uzmysłowią? A jeśli nie to dodatkowo masowo wycofujący się sponsorzy. Co do Euro utkwiła mi w głowie jedna sytuacja. Jednego z powracających z Euro piłkarzy zaczepił dziennikarz, prosząc o jakiś komentarz. Jakież było zdziwienie pana dziennikarza, gdy usłyszał, że się czepia, że biednego, umęczonego piłkarza atakuje.