Takiż mój obraz Powstania. Wzbogacony niezliczonym potem poszukiwaniom - lekturom i filmom., na przekór dzisiejszej uporczywej propagandzie o umniejszaniu jego roli przez władze PRL. Umniejszali zapewne. Na przekór osobie autora „Kolumbów” Bratnego Romana zamordowanego politycznym osądem. Jednak, kto chciał ten słyszał, ten widział, ten czytał. To dzięki moim Rodzicom, Profesorowi z liceum - wiem, czuję, pamiętam i nie mogę się pogodzić. Im to zawdzięczam, że wiedziałem, że nie przyjmuję do wiadomości politycznego zawłaszczania przez rozmaitej maści i zabarwienia polityków tej krwi oddanej, bólu, bohaterstwa, determinacji. I nigdy zapewne nie znajdę odpowiedzi w miałkości życia, które wiodę, na pytanie dlaczego? Co nimi powodowało mając świadomość potęgi przeciwnika, by wystąpić zbrojnie. By ginąć, By cierpieć tak potwornie. Boże, dlaczego to zrobiliście? Jakim cudem byliście zdolni. Niewiedza? Młodzieńcza niefrasobliwość? Świętość?

I zaraz zatem podąża refleksja. A Ty? Czego dokonałeś? Kim jesteś? Czego oczekujesz? Co dałeś innym? Jak potrafiłeś docenić cud miłości dla innej ludzkiej istoty? To trudne. To nieosiągalne. Odpowiedzi szukam usiłując dawać miłość. I nie potrafię chyba tak bardzo.

Chylę czoła. Przed Wami, których nie znam, których podziwiam, którym mógłbym oddać życie. Tak, jak dzieciom moim. Tak, jak Żonie mej. Wam oddałbym, boście godni tej niewielkiej ofiary. Wy Powstańcy Warszawy.


W hołdzie Powstańcom Warszawy


i żonie mojej, Ilonie.