Dziecko w naszym społeczeństwie stało się dobrem najwyższym. Towarem luksusowym, który jest w zasięgu każdej kobiety. Można śmiało powiedzieć, że jest moda na dziecko, ale też trzeba zauważyć, że chodzi o małe dziecko. Niemowlaka. Trendy jest być w ładnej ciąży, chodzić dumnie z wielkim brzuchem, a jednak mieścić się w strój kąpielowy i wciąż być sexy i pięknie wyglądać na rozbieranych zdjęciach...
Społeczeństwo oszalało na punkcie dzieci. Moda przyszła znów zza oceanu – z Hollywood. Przemysł zwietrzył rynek i rozdmuchał go... Można by powiedzieć, że obecna moda na dzieci jest wynikiem tego, że jakaś grupa marketingowców stwierdziła: "dobra, to teraz zarabiamy na dzieciach". Wygląda to na sztucznie i marketingowo nadmuchany balon.
„Małpia miłość” wychodzi nam bokiem
Wszystko by było dobrze, biorąc pod uwagę, że i tak mamy niż demograficzny. Problemem jednak jest to, że dzieci czują taką intencję i nie są z niej zadowolone. Nic dziwnego. Nikt chyba nie chciałby być wynikiem małpowanej mody. Poza tym cała instytucja rodzinna i jej hierarchia została postawiona na głowie. Dawniej, wcale nie tak dawno temu, dziecko nie stało na piedestale. Dawniej dziecko było dzieckiem. Znało swoje miejsce w szeregu. Wiedziało, że przed dorosłych się nie wychodzi. "Dzieci i ryby głosu nie mają", „Nie wychodź przed starszych” te i inne podobne porzekadła umiejscawiały jednoznacznie dziecko w społeczeństwie i z tego płynął pokój, bo wszyscy wiedzieli, co jest słuszne, a co nie. A teraz...? Teraz widok rozhisteryzowanego dzieciaka, który wrzaskiem wymusza na przestraszonych rodzicach swoją wolę, to coraz częstszy obrazek. Bezstresowe wychowanie bokiem nam wychodzi.
Dziecko zawsze dąży do poznawania granic. Do poznania dobrego i złego. Sprawdza co mu wolno, a co nie. Jeżeli rodzice tego nie wyznaczą, to społeczeństwo będzie musiało. Tylko, że rodzice zrobią to w domu, a społeczeństwo w więzieniu. Jeżeli opiekunowie nie dadzą rady w domu, to znak, że są dysfunkcyjni. Sami z sobą nie potrafią dać sobie rady. Dziecko bowiem kopiuje i przejmuje zachowania rodziców. Trzeba je świadomie wychowywać, a nie chować. Dziecko to nie lalka, nie gadżet, którym możemy się pochwalić przed znajomymi. Dziecko to wielki obowiązek i wielki przywilej.
Niektórzy dostają rodzicielstwo będąc do tego zupełnie nieprzygotowanym, przez to nie szanują tego co mają. Traktują jak zło konieczne, coś co po prostu się przytrafiło i jakoś się trzeba z tym przemęczyć. Z drugiej strony inni walczą o to długo i bardzo się starają, niejednokrotnie później, przez to, że tak długo walczyli, kaleczą dziecko. Im ktoś dłużej czekał na dziecko, im ktoś bardziej go pragnął tym bardziej jest później zaślepiony. Nie widzi obiektywnie zachowania swojej pociechy. Stawia ją ponad wszystko i wszystkich. Wszystko akceptuje, na wszystko pozwala - to tak zwana "małpia miłość". Później takie dzieci odbijają w drugą stronę i same nie bardzo się interesują dziećmi, jeśli je mają. Uważają taki stan rzeczy za lepszy niż ustawiczne nadskakiwanie. Sytuacja jest rozchwiana dotąd aż któreś pokolenie wyrówna sytuację tworząc normalną rodzinę.