Mała Narracja jest często miałką narracją wcale nie szukającą konkretnego systemu wartości, spotyka się przecież ludzi chełpiących się tym, iż w życiu żadnej książki nie przeczytali, chełpią się oni również dewiacjami zaliczanymi do patologii społecznych: łapówkarstwo, narkomania, alkoholizm, prostytucja, zboczenia seksualne...
Obecnie możemy być „równi” w sensie, szukania własnej jednostkowej tożsamości, to implikacja nie tylko liberalizmu, ale i rzekomej demokracji. Liberalizm jest kolejną odmianą socjalizmu, mającą swoje plusy i minusy. Poprzednie najbardziej znane odmiany socjalizmu, to komunizm i narodowy socjalizm. Dochodzi do paradoksów wszystko staje się pseudo-relatywne! Przykładowo grupka małolatów dokonuje gwałtu na przypadkowo napotkanej kobiecie. Ofiara subiektywnie, przeżyje to najciężej, policja relatywnie stwierdzi, iż kobieta prowokowała swym ubiorem gwałt, a gwałciciele relatywnie zeznają, że byli zachęcani przez kobietę do odbycia stosunku na łonie przyrody. Drugi przykład dwóch świadków obserwuje, jak grupka młodzieńców okłada nogami leżącego człowieka, jeden ze świadków uznaje: człowiek został napadnięty i bestialsko pobity; drugi świadek widzi, to inaczej: grupka znajomych przekomarza się wzajemnie i dokonuje ogólnego masażu ciała osoby leżącej przy użyciu dolnych odnóży. Podobny relatywizm zachodzi w niewspółmiernym konflikcie skal wartości. Większość ludzi nie potrafi wyizolować tych skal, a przecież są wartości moralne, duchowe, materialne, estetyczne, wartości w wartościach itd. Doda zorientowana na osiągnięcie „wielkiego” celu zdaje się prymitywnie upychać wszystko do jednego wora po mące ciechanowskiej, a że przy tym się troszkę umorusa, to nawet  to traktuje za świetną zabawę, niezbędną do lansowania swej osoby w  publicznym joggingu.


 


Andrzej Lepper chciał: bić w Papę! Rabczewska zdewaluowała Biblię do roli Bloga!



Jest w tym drugie dno, atak na Biblię nie wynika z próżni, to kwestia zapożyczonej przez Dodę promocji, którą wdraża w życie lider zespołu Behemoth Adam Darski zwany „Nergalem”. Nergal prezentuje już bardziej wysublimowany sposób prowadzenia dyskursu światopoglądowego, choć nadal jest, to tylko i wyłącznie mała narracja, do której należy zaliczyć odmianę hedonizmu zwaną potocznie satanizmem. „Żyć wedle swych chęci lub wcale nie żyć”./F. Nietzsche/ W tym wypadku Szatan jest tylko metaforą, sposobu wartościowania, myślenia; odrzucaniem niekiedy rzeczywistej pruderii mas, podających się za ludzi wierzących, a z drugiej strony będących zaprzeczeniem społeczności chrześcijańskiej. Nergal słusznie uderza w chrześcijańską hipokryzje, lecz w miejsce Boga, którego widzi na równi z hierarchami kościelnymi, stawia świat quasi wartości z szatanem jako metaforą wyparcia zgniłego układu (religia, ciemnota, pieniądz, władza). Doda wydaje się pojmować te zagadnienia po swojemu: „Moherowe Berety” kontra wyzwoleni ludzie redukujący Biblię do roli wypocin ery dinozaurów.