Jak powiedział kiedyś pewien mądry ksiądz , kto nie jest wierzący , jest zwyczajnie głupi. Podobnie można stwierdzić , że kto nie jest idealistą jest jeszcze pod wpływem nadętej buntowniczej egoistycznej głupoty lub uległej społecznej ciemnoty. Ale spokojnie, zgodnie z idealistyczną wizją można z tego wyrosnąć nawet na stare lata np. przez uwolnienie się od buntu wobec cudzych idealistycznych mądrości lub od słuchania innych i życia protezami zorganizowanej społeczności i religijności.


Jesteśmy istotami materialno - duchowymi więc żyjemy i rozwijamy się w tych dwóch sferach jednocześnie , jednak zdrowa równowaga i hierarchia wartości jest rzadkością. Materialista twierdzi, że najważniejsze jest aby działać, ale póki się nie wyzwoli z motywacji na bazie strachu i zwątpienia rani siebie i innych i często traci to co najcenniejsze jak 13 latki leczące się z dolegliwości dziewictwa by nie zostać uznanym za tchórza przez otoczenie. Napędem motywacji materialistycznej jest więc strach przed brakiem odwagi i ciągłe jej udowadnianie przez reagowanie jak pies Pawłowa na każdą sugestię podającą w wątpliwość odwagę do działania oraz strach przed brakiem możliwości spełnienia.
W podejściu idealistycznym  istnieje pułapka drugiej skrajności jaką jest udowadnianie odwagi poznania prawdy z zapominaniem o jej realizacji poprzez działanie .Jednak jedynie przez poznanie prawdy o sobie , o swoim uwarunkowaniu strachem można to odkrywać i zmieniać zastępując kierowaniem się mądrością , wiarą i pewnością.  Idealistyczne , samodzielne poznawanie prawdy wyzwala z niewoli uwarunkowania strachem w działaniu i poprzez to prowadzi do możliwości działania w wolności od strachu , a więc do prawdziwej miłości.


Idealizm nie jest jakimś niebotycznym, nieosiągalnym marzeniem jedynie dla samych wybrańców. Odwrotnie : idealizm jest normą do której trzeba dopiero dojść i dojrzeć , bo póki się tego nie zrobi żyje się filozofią egoistyczną bądź żyje się pod wpływem społecznej głupoty , szaleństwa , zwątpienia, kompromisów i rezygnacji , które to - co ciekawe jest powszechnie uznawane za normę właśnie . I nawet jak tę "normę" potwiedzają statystyki to świadczy to jedynie o obecnej kondycji ludzkości.
Idealizm zakłada , że ludzie są dobrzy z natury , że w głębi swej są czyści i święci, a reszta jest nabytą chorobą , z której należy się uzdrowić. W tym ujęciu życie więc polega na samodzielnym wyswobadzaniu się z ciemnoty , niewoli negatywnych wyobrażeń i skłonności i rozwinięciu się jak piękny kwiat lotosu wyrastający z błota.  Idealistyczne założenie , że możliwe jest życie idealne jak w bajce z idealną księżniczką lub księciem jawi się więc jako realna możliwość , którą też trzeba samemu odkryć , znaleźć i  zrealizować.