Maszyny sterowane numerycznie istnieją tak długo jak długo istnieją komputery. Początkowo maszyny były proste, były to konwencjonalne obrabiarki z dorobionym prostym sterowaniem i napędami. Z biegiem czasu zaczęły powstawać bardziej złożone maszyny o większych możliwościach. Również w trakcie rozwoju maszyn wynikała potrzeba rozwoju oprogramowania do programowania tychże obrabiarek. Gdy jeszcze maszyny były 3 i 2 osiowe to programowanie „ręczne” było często stosowane, z czasem jak osi było coraz więcej to programowanie stawało się coraz bardziej uciążliwe i czasochłonne oraz oczywiście posiadające duże ryzyko wystąpienia błędu.

        Dawniej programiści by napisać technologię obróbki musieli „pokroić” model rysunkowy na warstwy i dla każdej warstwy rozrysować ścieżki na papierze milimetrowym, następnie na podstawie narysowanych ścieżek narzędzia programista używając odpowiednich komend G-Code pisał program. Była to czynność czasochłonna, wymagała sporo liczenia oraz narażona była na błędy trudne do wychwycenia. W przypadku produkcji seryjnej ręczny proces pisania programu nie miał aż tak dużego znaczenia jak w przypadku produkcji jednostkowej, gdzie czas pisania programu mógł być wielokrotnie dłuższy niż czas samej obróbki detalu. Także powoli papier milimetrowy i programowanie na podstawie sczytywania koordynatów z papieru milimetrowego przechodziło do historii. Jak komputery bardziej powszechnie wchodziły do przedsiębiorstw to powstawały programy CAD, które zastępowały papier milimetrowy, jednak nadal programista musiał sam przeliczać i pisać program ręcznie. Z czasem powstawały proste programy CAM które z pliku CAD potrafiły wygenerować ścieżkę narzędzia. Im większe możliwości dawał program tym trudniejsze detale mogły wykonywać maszyny. Obecne nowoczesne maszyny posiadają nawet 6 osi obróbczych, także zaprogramowanie technologii na takiej maszynie musi być wspomagane programem CAM.

        Obecnie powszechna dostępność do programów CAM, nowoczesne maszyny i narzędzia oraz prawa rynku wymuszają korzystanie z odpowiednich narzędzi w pracy programisty CNC. Programowanie stało się łatwiejsze i wygodniejsze, jednak przy dużych możliwościach maszyn i oprogramowania detale wykonywane na centrach obróbczych również stały się bardziej skomplikowane. Nowoczesne programy CAM potrafią importować trójwymiarowe modele, dzięki czemu wystarczy, że konstruktor wymodeluje poszczególne detale a programista na podstawie gotowego modelu oraz dostarczonej dokumentacji technicznej programuje technologię obróbki. Dobór narzędzi też często przeprowadza program CAM, na podstawie zdefiniowanej biblioteki narzędzi oraz bazy technologii. Obecnie często programy CAD/CAM są zintegrowane i w oknie jednego programu można wymodelować detal, a następnie wygenerować proces obróbczy (kod NC) na maszynę.