• Zacznij od własnej rodziny. Wypytaj babcię, dziadka, poszperaj w starych albumach. Jeśli się okaże, że masz w rodzinie bohatera, będziesz dumny jak paw. A jeśli dowiesz się, że komuś przyszło kiedyś zrobić jakieś świństwo - przynajmniej unikniesz szoku w przyszłości. Wyniki mojego śledztwa: Dziadek walczył pod Monte Cassino, babcia (też pod Monte Cassino) obroniła starszego pana przed napaścią kieszonkowców, bijąc ich parasolką, a pradziad był myśliwym i robił meble z dębu. Nieźle, jak na początek :)



• Przejdź się po mieście. Jak sądzisz, ilu bohaterów dzisiejszych wiadomości zasłuży na pomnik - albo chociaż na to, żeby ich imieniem nazwać ulicę? A jednak byli ludzie, którzy okazali się tego warci. Pospisuj nazwiska, wyguglaj, sprawdź w encyklopediach...tylko żadnych "Kościuszków", bo to oklepane i każdy sobie tym byle ulicę może wytrzeć. Szukaj ludzi, o których nie masz zielonego pojęcia.



• Bloguj, czytaj blogi, pisz i czytaj maile. Pewnie, że 90% polskiej blogosfery to zdołowane albo zakochane w Tokio Hotel nastolatki. Ale jeśli trafi Ci się perełka w stylu "pamiętnika młodej matki", to zyskasz podwójnie. Po pierwsze - regularna dawka optymizmu, po drugie - jednak bardziej Cię to może poruszyć niż afery gdzieś "na górze". A jeśli jeszcze uda Ci się włączyć w to wszystko swoją opowieść - efekty mogą być naprawdę niezłe.

"27 państw poszukujących swojej opowieści" - tak Timothy Garton Ash nazwał niedawno Unię Europejską. To nie jest tylko problem Grup Trzymających Władzę, biskupów i kandydatów na prezydenta. Brak "opowieści" - historii, która motywuje zamiast wkurzać, może podłamać każdego. Jak Wy sobie z tym radzicie?