Nie wiem i chyba nigdy się nie dowiem, co myśleli Karol Marks i Fryderyk Engels pisząc jedno z najważniejszych swoich dzieł, czyli osławiony „Manifest Partii Komunistycznej”. Ciekawe, czy zdawali sobie sprawę, iż po obaleniu rządów burżuazji („systemu”, „Babilonu”) i zlikwidowaniu klas społecznych, nowy ustrój w państwie stanie się kolejnym zniewalającym wszystkich „matriksem”. Mimo to jednak pisali: „Proletarier aller Länder vereinigt euch!”.

Wydawałoby się, że w Rosji bez caratu nastanie wolność i obywatelska równość. I to na zawsze. Wszyscy wiemy, jakże mylne było takie myślenie i jak daleki miało skutek. Rosja Bolszewików, a następnie czasy Związku Radzieckiego, przyniosły tysiące ludzkich ofiar wśród wrogów politycznych. Byli oni nazywani „wrogami rewolucji”, która miała przynieść poprawę bytu szaremu obywatelowi. Ta rewolucja okazała się tylko kolejną przemianą z cyklu „od wolności do zniewolenia”.

Państwa socjalistyczne i komunistyczne stały się rzekomymi oazami radości i szczęścia. Marksizm zwyciężył, ale z roku na rok coraz więcej ludzi zdawało sobie sprawę, że jest to tylko kolejne kłamstwo, jakie wpaja się społeczeństwu. Systemy socjalistyczne, które mieliśmy okazję podziwiać w drugiej połowie XX wieku, były jedynie nędzną parodią pięknych i utopijnych założeń Marksa i Engelsa. Powstał kolejny w historii ludzkości Babilon, w którym cierpieli przede wszystkim marzący o wolności młodzi ludzie. Ich rówieśnicy z kapitalistycznego świata czuli się jednak równie źle (!), a nastrój społeczny w ich rzeczywistości także pozostawiał wiele do życzenia. Dowodem na to jest chociażby pojawienie w latach 70. subkultury punkowej, która w krótkim czasie zawładnęła całym Zjednoczonym Królestwem. Tak obudziła się fala buntu przeciw systemowi w świecie gospodarki wolnorynkowej.

W latach 70. XX wieku młodzi ludzie z Europy Zachodniej znaleźli się w identycznej sytuacji, co młodzież z demoludów. Jedni i drudzy nie mieli perspektyw na przyszłość, otaczała ich z każdej strony bieda. Choć nie brakowało chleba, państwo skutecznie odbierało radość z życia. Czy można się cieszyć, jeśli zatrudnić chce nas tylko Tesco (Wielka Brytania) lub firma budowlana jako układacza cegieł (Polska)? Zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie Europy nie było miejsc na uczelniach, pieniędzy na naukę i widoków na poprawę sytuacji... Nic więc dziwnego, iż punk z Londynu trafił do Warszawy, Berlina, Pragi i Sarajewa, a pod koniec lat 80. nawet do Moskwy i Kijowa.