….Ale nie o tym w swoim pamiętniku.
Niestety to w tym roku zmarł Krzysztof Kieślowski – wszyscy po nim płaczą – a ja nawet nie wiem dlaczego??? Wielki reżyser podobno – choć mi na jego filmach zdarzyło się usnąć (chociażby na „Amatorze”) – nie wiem o co tyle hałasu. Poszedłem zapytać się mojego taty („wielkiego fana kina”) – wytłumaczył mi, że to jedna z tych wielkich osobowości, jeden z artystów, którzy już za życia byli legendą. Podobno przekazywał w swoich filmach wiele prawd życiowych, zadawał trudne pytania i nie bał się kontrowersyjnych tematów – i że ogólnie trzeba pamiętać to nazwisko – toteż ja zapamiętuję, a może jak będę starszy to zrozumiem.

   

Poza tym Nobla dostała Wisława Szymborska – wszyscy się cieszą, doceniają – nawet w szkole, w klasie o niej głośno – a czy ktoś przy tej okazji z moich rówieśników przeczytał chociaż jeden jej wiersz. Ja nie – nigdy nie lubiłem wierszy – choć nagrodę doceniam, bo tak wypada. A tak w ogóle to denerwuje mnie już to, że wypada czy nie wypada – nie doceniam i koniec. Jestem nastolatkiem i muszę się buntować – tak przynajmniej czytałem w prasie mamy (jakaś „Przyjaciółka”, czy coś tam).
Dla mnie ten rok jest ważny dlatego, że mam w końcu u siebie dostęp do wielkiego świata, kolorowych i długonogich dziewcząt coś tam śpiewających i przyglądających im się pseudointelektualnych facetów. Chodzi oczywiście o MTV – może późno do mnie dotarło, ale zawsze to coś. Do tej pory jedyne moje źródło wiedzy o tych gwiazdach to BRAVO i POPCORN, ale tam teledysków nie puszczają, tam się nie ruszają, tam nie ma tych fajnych kreskówek – co to się zabijają i cały czas żyją – swoją drogą trzeba by tego spróbować – może by tak na swoim psie – porzucam go z pierwszego piętra – zobaczę czy wróci!!!!

   

Ale zacząłem coś wyczuwać u siebie – powoli muzyka, która do tej pory brzmiała z mojej wieżyczki zaczęła mnie nudzić. Co się dzieje? Czemu Whigfield, Roxette i Ace of Base – moje gwiazdy z czasopisma - już nie uśmiechają się jak do tej pory. Świat muzycznych nowości zaczął mi burzyć dotychczasowy popowo-dancowy spokój. Nagle nowy utwór Jork „Human behavior” chodzi za mną i z niesamowitą siłą przykleił się do uszu. Po tym poleciałem do sklepu i za wszystkie kieszonkowe z trzech miesięcy (zbierałem na wakacje) wydałem w swoim ulubionym sklepie muzycznym w Centralu na tą kobietę – w sumie trzy płytki. I sam się dziwiłem, a razem ze mną dziwiła się (a nawet darła mocniej od Bjork) moja sąsiadka – a bo moja wieżyczka to była niezła wieża!!!