Zaciekawił mnie też powrót George Michaela z płytą „Older” – tytuł już sugerował, że to bardziej dla rodziców niż dla mnie – ale starsza koleżanka (swoją drogą zawsze się w niej kochałem) przekonała mnie, żebym jednak po nią sięgnął. I tak po nią sięgałem, że do tej pory jej tej płyty nie oddałem. Zadziwiająco ten staruszek mnie wzruszał – czułem ciarki, czułem przy tych piosenkach, że chcę kochać – i te wszystkie emocje przelewałem na tę koleżankę – niestety nieszczęśliwie. Myślę, że to jeszcze bardziej spotęgowało wartość tej płytki.

   

Wspominając ten rok, nie mogę zapomnieć o młodej, wystrzelonej z "Szansy na sukces" w realizację sukcesu – Justyny Steczkowskiej. Jej koncert w Łodzi w Teatrze Muzycznym był najpiękniejszym przeżyciem tego roku. Razem z moją przyjaciółką Ewą, która o dziwo też ją lubiła i znała -  wybraliśmy się – trochę wbrew woli rodziców – zresztą starsi nigdy nie rozumieli młodzież. To, co zobaczyliśmy tj. prawdziwe emocje, czystą poezję śpiewania zostanie w nas na zawsze – taką poezję lubię.

   

Niestety w eterze wówczas panował nikomu nie znany zespół LOS DER RIO i wszystkim znany przebój "Macarena" – z tym tańcem – co to wszędzie tańczą po obu stronach kuli ziemskiej z takim międzynarodowym teledyskiem. Trzeba przyznać, że dawno nie widziałem takiego szału na punkcie czegokolwiek. Mnie się na szczęście on nie udzielił.

   

W kinach nudy – pieniędzy nadal mało – wszystko pakowałem w muzyczne upodobania. Zdarzyło mi się pójść kilka razy – bez szczególnych uniesień. Nudny „Dzień Niepodległości” co to święcił sukcesy we wszystkich kinach świata, Oscarowy „Angielski pacjent” – takie love story z wojną w tle (starsza siostra mnie wyciągnęła) – przespałem 1,5 godziny (a to była tylko połowa filmu) oraz „Romeo i Julia” – takie nawiązanie do Szekspira we współczesności, z którego nic mi się nie chciało rozumieć. Jedynie mogę wyróżnić „Trainspoting”, który musiałem obejrzeć dwa razy. Muza niesamowita – no i temat mnie bardzo interesował – a raczej rzeczy (bardziej chemia), która tam występowała. Muszę przyznać, że coraz bardziej mnie to kręci – a teraz pytanie – czy ten film mnie zachęcał czy zniechęcał do takich używek? Mnie zachęcał – mnie się podobały te jazdy po narkotykach – ja chciałem tego spróbować. Nie odstraszał mnie ich kruchy los kilka godzin po zażyciu – bo przecież Pani polonistka, Kochanowski, Homer i ktoś tam jeszcze mówili CARPE DIEM – no to ja chwytałem dzień ile się dało – a po tym filmie zachciało mi się jeszcze więcej złapać…ale o tym za rok.