Zauważalna presja otoczenia powoduje u ludzi lęk przed wykluczeniem ze środowiska. Ze swoistym ostracyzmem. Skoro wszyscy hodują rybki, to i ja. Idą święta, więc wszyscy zaczynają kupować drzewko. Byłoby gafą nie zrobić tego samego. Wydawałoby się, że ta prosta zależność jest zarezerwowana dla jeszcze młodego i nieukształtowanego dziecka. Ale tak nie jest, co udowadniają badania naukowe poparte m.in. eksperymentem Ascha, który poddaje genezie konformizm człowieka. Jeśli większość uważa, że majtki Dody są fajne, to reszta się do tego przystosowuje, mimo, że początkowo tak nie uważała. Jedna strona medalu jest taka, że zawsze chcemy mieć rację, a skoro większość ma, to uważamy to za normę, a druga strona medalu to wspomniany wcześniej lęk przed wykluczeniem. O ile w życiu codziennym zdarzają się jednostki nonkonformistyczne, które nie boją się zaryzykować sprzeciwu i konfrontują bezpośrednio swoją rację z racją innych, to w świecie wirtualnym nikt się za specjalnie nie zastanawia nad tym, czy coś jest dobre, czy złe. Warte, czy nie warte. Przecież wystarczy parę razy kliknąć i mamy z głowy. Nikogo nie urazimy nieprzyjęciem prezentu. Łatwość podejmowania decyzji jest żenująca i buduje pozorną nić poplecznictwa z innymi. Łatwość wysłania do kogoś zaproszenia i stania się jego znajomym też pachnie takim spłyceniem człowieczeństwa. Zbyt dużo rzeczy w internecie jest spłycone. Rzeczywistość jest odrzeczywistniona bardzo prozaicznie i obawiam się, że już niedługo w ogóle nie będzie nam się chciało wychodzić z domu. Pogadamy w necie, zjemy wspólnie obiad, wypijemy, wyszczymy się w internetowej szalecie... Zesramy? Już sramy na siebie.