Prawdą jest, twierdzi Sokrates, że Eros sam z siebie nie jest ani bogiem, ani nie jest dobry czy zły, piękny czy szpetny; on jest wielkim demonem, pośrednikiem między ludźmi i bogami, siłą wpajającą ludzkim istotom pożądanie tego, czego im brak: piękna, cnoty, szczęścia, doskonałości, wreszcie nieśmiertelności, której refleks mogą dostrzec po stronie ukochanej osoby.


W Uczcie to Diotyma, „najmądrzejsza z niewiast”, uczy Sokratesa miłości. Uczy go, że za miłość odpowiada nie tylko hydraulika naszego organizmu (taka miłość to bzdury). Miłość jest w oczywisty sposób szaleństwem, ale także obietnicą piękna i zapowiedzią nieśmiertelności. Mocny kawałek – na przestrzeni dwóch i pół mileniów nie stracił nic ze swej siły.