Dużo w pana książkach ludzi bez twarzy, zmiany tożsamości – czy to pana fascynuje?
J.D. To ciekawe pytanie… Widocznie tak, skoro pan to zauważył. Nie myślałem o tym w taki sposób, ale zastanowię się, z czego to wynika. Może z braku zaufania do ludzkiej natury? Do jej słabości? Może z głębszej świadomości skutków taniej popularności? A może z zagrożeń cywilizacyjnych, jakie sobie potrafię wyobrazić. Utrata prywatności, nasilenie kontroli, niepewność własnej tożsamości, to problemy, które coraz bardziej nas dotykają i dla wielu już teraz są nie do zniesienia.


Pracuje pan teraz nad kolejną książką – niekoniecznie kryminalną. Ma pan może inne plany związane z mediami?
J.D.: Kończę naukową, medioznawczą książkę, pt. „Warsztatowo-aksjologiczne mechanizmy tworzenia telewizji”, a także zabieram się do kolejnej części przygód Artura Brandta. W powietrzu wisi też coś poważniejszego, powieść w klimatach metafizycznych…