Wyniesiony do władzy przez bankierów traktowany był powszechnie jako „wyrocznia w sprawach dotyczących rządu i biznesu”. „Zasięg wpływów politycznych Bank of England i jego zarządcy potwierdzali najbardziej kwalifikowani obserwatorzy” – pisał Quigley. W styczniu 1924 r. Reginald McKenna, były brytyjski Kanclerz Skarbu i prezes Midland Bank stwierdził przed akcjonariuszami: „obawiam się, że obywatele nie chcieliby dowiedzieć się, że banki mogą i w istocie tworzą pieniądze... A ci, którzy kontrolują kredyt narodowy, kierują polityką rządów i decydują o losie narodu”. Tego samego roku Sir Drummond Fraser, wiceprezydent Institute of Bankers oświadczył: „zarządcą Bank of England musi być autokrata, który dyktuje warunki, na jakich rząd może uzyskać kredyt”. Dyrektor banku Vincent Vickers stwierdził, że „od 1919 r. polityka finansowa rządu była polityką Bank of England, a polityka Bank of England była polityką pana Montagu Normana”. W listopadzie 1927 r. Wall Street Journal nazwał Normana „monetarnym dyktatorem Europy”, do czego sam miał przyznać się w marcu 1930 r. przed Komisją Macmillana, powołaną do oceny ekonomicznych przyczyn kryzysu w Wielkiej Brytanii.[3]
O jego wyjątkowej władzy i wpływach może świadczyć fakt, że blisko stu poprzedników zarządzających Bank of England od 1694 r. piastowało ten urząd w czasie dwuletniej kadencji, w wyjątkowych przypadkach przedłużanej do 3 lub 4 lat, podczas gdy Norman zarządzał bankiem przez okres 24 lat (1920-1944), będąc w tym czasie głównym architektem nowego globalnego systemu finansowego, jaki wyłaniał się w obliczu słabnących wpływów brytyjskiego mocarstwa przemysłowego XIX w.
Norman był wielkim wrogiem rządu i demokracji. Jedno i drugie postrzegał jako zagrożenie dla prywatnych banków, a więc tego, co jego zdaniem było najcenniejsze dla ludzkiego życia. Zreformował Bank of England czyniąc z niego twierdzę przygotowaną do obrony przed społeczną rewoltą z rezerwami złota ukrytymi głęboko w podziemnych sejfach. Swoje życie spędził krążąc po świecie najszybszymi parowcami morskimi. Podróżując zwykle incognito lub pod przybranym nazwiskiem, „Profesor Skinner” pokonywał dziesiątki tysięcy mil rocznie.
Jego oddanym partnerem po drugiej stronie oceanu był pierwszy zarządca Federal Reserve Bank of New York Benjamin Strong, z którym ściśle współpracował od 1916 r., a potwierdza to obszerna korespondencja, jaką wymienili między sobą dwaj bankierzy. Ich wspólnym celem było wykorzystanie władzy finansowej Wielkiej Brytanii i USA do narzucenia głównym państwom świata przyjęcie systemu waluty opartej na złocie i zarządzanie nim poprzez sieć banków centralnych, wolnych od jakiejkolwiek politycznej kontroli rządów i społeczeństwa.