FED

Te trzy potężne imperia finansowe – kontrolujące razem, jak szacowano, co najmniej jedną czwartą bogactw świata – zdołały osiągnąć wpływy polityczne, których znaczenia nie daje się przecenić. Pod ich kierownictwem w 1913 r. przeprowadzono w USA reformę systemu bankowego, która nazywana jest przez niektórych „największym spiskiem w historii Ameryki”. Powstały System Rezerw Federalnych stanowi do dziś najbardziej enigmatyczne ciało gospodarcze, które dyktuje warunki finansowe całemu światu, co nasi współcześni eksperci giełdowi wyrażają często metaforycznym PR-owskim określeniem: „systemem naczyń połączonych”. Funkcjonowanie tego tworu jest dla zdecydowanej większości obywateli Zachodu całkowicie niezrozumiałe i mało kto zdaje sobie sprawę, że FED jest przedsiębiorstwem prywatnym. Jego geneza owiana była też przez lata ponurą tajemnicą i przez kilkadziesiąt lat nikt o niej nie wiedział. Dopiero w dobie Internetu wieści o niej docierały pod strzechy.
Konwulsje, jakie przechodził kapitalistyczny system finansowy przełomu XIX i XX w. niepokoiły bankierów, którzy czuli się odpowiedzialni za swój „prywatny świat”. Podobnie jak oni rząd zainteresowany był reformą czołgającego się w kryzysach systemu finansowego. Planowano więc reorganizację. Odpowiedzialność za wdrożenie reformy bankowej powierzono prezesowi Senackiej Komisji ds. Finansów Nelsonowi Aldrich, który ze względu na swe potężne wpływy nazywany był wówczas przez prasę „głównym zarządcą narodu”. I nie było w tym wielkiej przesady. Tylko prawdziwy zarządca narodu mógł wydać za mąż córkę jedynemu synowi najpotężniejszego nafciarza Ameryki Johna D. Rockefellera. Prasa okrzyknęła to ślubem stulecia a drugi syn Juniora (późniejszy wieloletni gubernator Nowego Jorku i wiceprezydent USA) otrzymał w hołdzie po dziadku imię Nelson Aldrich.
Kilkadziesiąt lat później „największy spisek w historii USA” opisywał ekspert finansów Murray N. Rothbard takimi słowami: „ktoś z wewnętrznego kręgu Aldricha, prawdopodobnie partner Morgana Hanry P. Davison, zaproponował zwołanie małej grupy najwyższych zarządców w ściśle tajnym konklawe w celu zaprojektowania ustawy o banku centralnym. 22 listopada 1910 r. senator Aldrich z garstką współtowarzyszy rozpoczęli podróż w prywatnie wynajętym wagonie z Haboken, New Jersey do wybrzeży Georgii, skąd przepłynęli do ekskluzywnego zacisza Klubu Jekyll Iland na Wyspie Jekyll w Georgii. Miejsce do tego spotkania zostało zorganizowane przez członka klubu i współwłaściciela J. P. Morgana. Prasę poinformowano, że była to po prostu zwykła wyprawa myśliwska na kaczki.” „Spotkanie na Jekyll Island trwało cały tydzień i jego efektem był projekt ustawy Federal Reserve. Obok Aldricha w spotkaniu uczestniczyli: Henry P. Davison, partner Morgana, Paul Warburg, którego wiosenne wystąpienie zrobiło duże wrażenie na Aldrichu, Frank A. Vanderlip, wiceprezydent National City Bank of New York i A. Piatt Andrew przewodniczący National Monetary Commission, który krótko wcześniej był mianowany zastępcą sekretarza skarbu przez Prezydenta Taffta.” „Trzeba podkreślić znaczenie składu uczestników spotkania – pisał Rothbard – dwóch ludzi Rockefellera (Aldrich i Vanderlip) dwóch Morgana (Davison i Norton), jeden człowiek z Kuhn, Loeb & Co. (Warburg) i jeden ekonomista przyjazny obydwu ugrupowaniom (Andrew)”.[9] Siódmy uczestnik tajnego spotkania Benjamin Strong został pominięty przez Rothbarda ale o jego obecności na Jekyll Island pisali inni historycy.