Współczesna zachodnia kultura polityczna ukształtowana została w oparciu o szereg przepięknych i krzepiących nas mitów, które wpłynęły na sposób percepcji rzeczywistości, w jakiej funkcjonujemy. Jednak „przekonanie, że dwie [amerykańskie] partie polityczne reprezentować mogą przeciwstawne ideały i programy polityczne, jedna, przypuśćmy, prawicowe, a druga lewicowe, jest przejawem ignorancji akceptowanej tylko w kręgach doktrynerskich i akademickich” – pisał w 1966 r. profesor historii Uniwersytetu Harvarda i doradca departamentu obrony USA Carroll Quigley.[1] Identycznym przejawem ignorancji, jaka wyróżnia kulturę masową zachodnich społeczeństw przemysłowych, jest wiara w to, że historia polityczna i gospodarcza Zachodu kształtowana była w duchu idei demokracji i zasad wolnego rynku. Dzięki ogromnym i nieprzerwanym inwestycjom w kampanie public relations zdołano ukształtować przekonanie, że na losy polityczne Zachodu wpływ miały wspólnie podejmowane obywatelskie decyzje, a w żadnym wypadku interesy elit światowego przemysłu. Nie daje się jednak zaprzeczyć temu, że industrializm doprowadził nie tylko do powstania silnej elity władzy finansowej ale przede wszystkim udostępnił tej elicie nowoczesne techniki uprawiania masowej manipulacji, odpowiedzialnej za tworzenie naiwnych wyobrażeń. Wyobrażenia te w niewielkim stopniu są odzwierciedleniem rzeczywistości, która ukształtowała naszą historię.
„Elity kapitalizmu finansowego miały dalekosiężne cele polegające na stworzeniu światowego systemu prywatnej władzy finansowej, która byłaby w stanie zdominować systemy polityczne wszystkich państw oraz gospodarkę całego świata. Ten system – pisał Quigley – miał być zarządzany w sposób feudalny przez światowe banki centralne, koordynujące działania poprzez tajne porozumienia, prowadzone na prywatnych spotkaniach i konferencjach”.[2]
Od 1930 r. mechanizmem kontroli międzynarodowych działań gospodarczych był Bank for International Settlements w Bazylei – prywatna instytucja finansowa będąca własnością i pod kontrolą światowych banków centralnych, które same były prywatnymi korporacjami. Państwa były i są zaledwie klientami tych banków. Celem zarządców każdego banku centralnego było ingerowanie w decyzje własnego rządu poprzez kontrolę kredytów oraz stosowanie wszelkich dostępnych mechanizmów manipulacji finansowej i przede wszystkim zdobywanie poparcia kooperujących polityków w zamian za ekonomiczne wynagrodzenia w świecie biznesu. BIS był powszechnie uznawany za serce globalnej struktury kapitalizmu finansowego, którego wieloletnim zarządcą był Montagu Norman, prezydent Bank of England.