W maleńkiej róży kochał się, książę na jednej z wielu gwiazd(…) – dla jednych to tylko słowa rzewnej piosenki Kasi Sobczak na bazie powieści Antonie de Saint-Exupery’ego, dla drugich zaś cała filozofia życia. Kochanie na wyłączność od zawsze frapowało filozofów. Trudno bowiem uwierzyć własnym oczom, gdy dziecko w sklepie pełnym najcudowniejszych zabawek chce tylko jedną, na całe życie. W odniesieniu do życia może to zabrzmieć brutalnie, ale wydaje mi się, że z biegiem czasu ( a przy okazji i wzrostem wskaźnika rozwodów jako doskonałego indykatora niestałości ludzkich decyzji) miłość traktuje się jak takie właśnie zakupy, a swoją potencjalną ‘drugą połowę’ jak wybraną zabawkę. Mały Książę uczył nas czegoś innego. Nigdy nie zwątpił w swoje uczucie do kosmicznego kwiatu, nigdy, mimo sytuacji trudnych, nie przestał jej pielęgnować, nigdy, nawet tysiące kilometrów dalej, nie przestał o niej myśleć. Mówimy dzisiaj, że partner powinien być najlepszym przyjacielem. W odniesieniu chociażby do małego pana planetki B-612, uznać to można za degradację pozycji Róży! Miłość to przecież zgodnie z filozofią bohatera znacznie więcej niż przyjaźń, co doskonale uwydatnia się po przeanalizowaniu relacji między nim a lisem i nim a jego Miłością. Książkę tę uważam za ulubioną między innymi ze względu na kolejną scenę w ziemskim ogrodzie. W im późniejszym wieku czytałam te fragmenty tym bardziej nasuwało mi się na myśl porównanie go do zbioru ziemskich rozkoszy, potencjalnych ‘zachwiewaczy’ uczuciowej równowagi człowieka w wieku średnim, wystawienie na próbę uczucia ale i serca. Próba ta jest o tyle specyficzna, że nie polega jedynie na, powiedzmy wytrąceniu srebrzystego osadu jak w chemicznej próbie Tollensa, ale na złamaniu całej bazy filozofii miłości małego bohatera. Oto, widząc ogród pełen róż znacznie piękniejszych od jego własnej, może on zwątpić w sens tęsknoty, więzi, poczucia obowiązku, przywiązania i innych składowych miłości… ale nie poddaje się. Wierzy w to, co jest podstawą jego dotychczasowego światopoglądu, ufa sercu i zwycięża nie bacząc na trudy powrotu w niebiańskie sfery. Ciekawe, że w rzeczywistości autor podobną batalię w fizycznym sensie przegrał. Sam, wyruszając na front nigdy nie wrócił do swojej żony – pierwowzoru kwiatu, o której zawsze pisał, że ze względu na swą delikatność wymaga szczególnej opieki. Wskazywałoby to na odległość jaka, niestety, od zawsze dzieliła i dzieli nadal literacką utopię od rzeczywistości, a odwracając sytuację można powiedzieć, że miłość przez nie uratowanie Exuperego przyczyniła się w pewnym sensie do jego śmierci… być może bez niej by nie zginął na przykład nie zamyśliwszy się w kokpicie swojego pocztowego samolotu które opisuje dość szczegółowo chociażby w utworze Poczta na południe.