Poza tym według definicji przyjętej w konwencji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych z dnia 10 grudnia 1984 w sprawie „zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania”, przymus „leczenia” psychiatrycznego podlega kryteriom tortur. Aresztantom więzieni psychiatrycznych przysparza się wielkiego bólu fizycznego i cierpień psychicznych przede wszystkim poprzez przymusowe elektrowstrząsy (tzw. EKT) oraz przymusowe podawanie psychofarmaków. W psychiatrii zamkniętej ciągle celowo praktykowane jest „leczenie” przymusowe. Zastraszanie i przymus mają na celu wymuszenie od „pacjenta” przyznania się do „choroby” i osiągnięcie w ten sposób tzw. „complience” („współpracy w procesie leczenia”). Osoby, które nie wyrażają zgody na „leczenie” mają być doprowadzone do uległości i sprawiać wrażenie chętnych do „leczenia”. Tytułując ludzi „chorymi psychicznie” postępuje się na zasadzie dyskryminacji i oszczerstwa. Cierpienia te powodowane są na polecenie i za wyraźnym przyzwoleniem członków sfer publicznych, a tortury praktykowane przez psychiatrię nie są przypadkami pojedynczymi, ani sporadycznym nadużyciem władzy przez personel psychiatryczny. Są one regułą w każdym zakładzie zamkniętym, gdyż w Niemczech wciąż jeszcze egzystują przepisy przymusu, jak np. tzw. ustawa o ochronie zdrowia psychicznego (PsychKG), która - najpóźniej po ratyfikacji Konwencji Praw Człowieka Osób Niepełnosprawnych ONZ - powinna była zostać anulowana.(2)

 

Leczenie pod przymusem w psychiatrii nie może być zalegalizowane tak samo, jak nie może być zalegalizowane łamanie woli człowieka poprzez gwałt nawet wtedy, gdyby niektórzy „eksperci” stwierdzili, że takie postępowanie byłoby „sprawdzone” przez sędziego i przez niego „kontrolowane”.(3) Tacy „eksperci praw człowieka” stawiają się ponad podstawowymi prawami, aby chronić psychiatryczne środki tortur. Gwałt pozostanie gwałtem nawet wtedy, gdyby został nakazany przez sędziego, przez niego sprawdzony i kontrolowany, przeprowadzony był przez lekarza i nawet wtedy, gdyby nazwano go „opieką medyczną”!

 

Skład osobowy Europejskiego Komitetu do Spraw Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu jest w jednej siódmej obstawiony przez psychiatrów (6 osób z 42), a zatem jest on stronniczy.(4) Zamiast działać przeciwko ciągle stosowanym w psychiatrii torturom i przemocy i przeciwko ustawom o ochronie zdrowia psychicznego, które określone zostały przez Najwyższy Komisariat Praw Człowieka ONZ (UNHCHR) w październiku 2008 roku jako „intrinsically discriminatory” (istota dyskryminacji) i „bezprawne”(5), i właśnie na podstawie takiej argumentacji udzielić nagany wspomnianym państwom, członkom Rady Europy, CPT priorytetowo zajmuje się co najwyżej ustaleniami, czy „istnieją wskazania celowego torturowania pacjentów”(6). W przeciwieństwie do oświadczenia ONZ i jej Najwyższego Komisarza, CPT jest wręcz zdania, że „w każdym zakładzie psychiatrycznym od czasu do czasu może być potrzebne zastosowanie przymusowych środków przeciwko pacjentom podekscytowanym lub stosującym przemoc”, a przy okazji aprobuje również stosowanie „pasów obezwładniających, kaftanów bezpieczeństwa, etc.”(7)

 

Z powyższych powodów musimy takie pojedyncze kontrole, „odwiedziny” pojedynczych miejsc psychiatrycznych tortur (które przez CPT nazywane są jako „pewne miejsca więzienia”,(8) gdzie „w celu osiągnięcia optymalnego skutku”... „regularnie i bez zapowiedzi”... „powinny się” odbywać wizytacje, przy czym „urząd”... „powinien być uprawniony do rozmów w cztery oczy z osobami więzionymi”(9) ) nazwać po imieniu, czyli: środkami ukrywania tortur, które mają w nas podsycić iluzję, jakoby tortury psychiatryczne miały mieć jeszcze jakąkolwiek legitymację prawną, a orzecznictwo sądowe nadawać im legalności.

 

W specjalnej mierze dotyczy to państw Rady Europy, które podpisały Konwencję Praw Człowieka Osób Niepełnosprawnych i ratyfikowały ją. Do tej pory są to następujące państwa: Azerbejdżan (28.01.2009), Belgia (02.07.2009), Boźnia i Hercogowina (12.03.2010), Dania (24.07.2009), Niemcy (24.02.2009), Francja (18.02.2010), Włochy (15.05.2009), Chorwacja (15.08.2007), Łotwa (01.03.2010), Montenegro (02.11.2009), Austria (26.09.2008), Portugalia (23.10.2009), San Marino (22.02.2008), Szwecja (15.12.2008), Serbia (31.07.2009), Słowenia (24.04.2008), Hiszpania (03.12.2007), Czechy (28.09.2009) Turcja (28.09.2009), Ukraina (04.02.2010), Węgry (20.07.2007), Wielka Brytania i Irlandia Północna (07.08.2009).(10)

 

Poprzez takie „pojedyncze, niezapowiedziane kontrole”, które przeprowadza się w modusie ”powinien” i które połączone są z zaleceniami/radami dla psychiatrii w temacie „polepszenia technik kontroli”,(11) co służy już tylko jako udoskonalanie metod tortur, tak Konwencja Praw Człowieka, jak i oświadczenia Wysokiego Komisarza ONZ w tej sprawie, zostały przez CPT sprowadzone do roli karykatury. Działalność CPT szkodzi tym samym całej idei Deklaracji Praw Człowieka Narodów Zjednoczonych i komitet ten staje się przez to naszym przeciwnikiem politycznym. Nie potrzebujemy ani komitetów ukrywających tortury, ani ich odwiedzin; nie będziemy działali dla nich jako doradcy, aby nie partycypować w maskowaniu tortur stosowanych na więźniach psychiatrii i ponosić za to współodpowiedzialność. Gdyby jednak Europejski Komitet do Spraw Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu był na początek gotowy działać i wystąpić przeciwko wciąż utrzymywanym, specjalnym ustawom „ochrony zdrowia psychicznego”, tak przez rząd niemiecki, jak i pozostałe rządy państw Rady Europy, które ratyfikowały Konwencję Praw Człowieka Osób Niepełnosprawnych ONZ, wtedy na pewno przybliżyłoby to możliwość podjęcia współpracy.

 

Kwiecień 2010<<