Sheba, grana przez Blanchett, urodą i emanującym z niej wewnętrznym ciepłem fascynuje wszystkich w swoim otoczeniu, nie tylko starszą nauczycielkę. Gdy i widz zaczyna ją lubić, popełnia ona czyn standardowo uznawany za naganny: decyduje się na seks z nieletnim. Tym samym widz, podobnie jak miało to miejsce w „Palindromach” Todda Solondza, zostaje skonfrontowany z pytaniami: Czy aby na pewno mamy prawo piętnować pedofila? I czy nazywanie kogoś „pedofilem” jest w każdym konkretnym przypadku na miejscu? Twórcy filmu (idąc w ślad za literackim pierwowzorem) potraktowali tabu niewątpliwie prowokacyjne. W „Notatkach” to chłopak, pewny siebie 15-latek, uwodzi nauczycielkę, uciekając się nawet do kłamstwa. Ona co prawda ulega seksualnej fascynacji, co potem sprowadza na nią społeczne upokorzenie, lecz jej postępowanie ma niewiele wspólnego z deprawowaniem niewinnego dziecka. Widzowi będzie trudno jednoznacznie potępić Shebę. Można zastanawiać się, czy intencją twórców było wywołanie w nas uczucia dyskomfortu wynikającego z konieczności przewartościowania naszych stereotypowych poglądów na temat pedofilii.

Jeśli coś może zakłócać przyjemność z oglądania duetu Dench-Blanchett, to jest to płynąca w tle „Notatek o skandalu” muzyka Phillipa Glassa. Zupełnie niepotrzebnie wprowadza ona dramatyzm graniczący z patosem. W scenach i tak pełnych napięcia emocjonalnego ścieżka muzyczna dodatkowo, w wyjątkowo nachalny i hollywoodzki sposób, wskazuje widzowi: „Teraz się wzruszaj”. Równie tanim rozwiązaniem, na które zdecydował się reżyser, jest zmiana książkowego zakończenia. To zaproponowane przez niego nie przekonuje i tylko pozornie pozostawia historię otwartą.

Jednak dwie nie najlepsze decyzje reżyserskie nie zmieniają faktu, że „Notatki o skandalu” to odważne podejście do tematu tabu i zarazem aktorski majstersztyk.