Parę miesięcy temu z przymrużeniem oka potraktowałem temat segregacji grupowej w miejscach publicznych. Artykuł „Podzieleni, ale nie równi” (patrz: http://interia360.pl/artykul/podzieleni-ale-nie-rowni,33466 ) na komicznym przykładzie standardów toalet, pokazywał, że społeczeństwo wcale nie stara się sprzyjać mężczyznom, lecz, wręcz przeciwnie, tworzy środowisko przyjazne kobietom. Mimo moich intencji wiele przeciwniczek mężczyzn potraktowało ów artykuł poważnie i uwikłało się w dyskusję na temat tego, kogo dyskryminują architekci i administratorzy publicznych toalet. Niedawno zrozumiałem, skąd u moich oponentek ta powaga, feministki faktycznie traktują toalety w kategoriach tzw. „praw kobiet” (nie mylić z prawami człowieka, przecież, według feministek, kobiety nie są ludźmi, są nadludźmi).
Powaga tematu

A może maskuliści faktycznie powinni wziąć przykład z feministek i działać w sprawie standardów toalet? Sprawa segregacji jest przecież nielicha, segregacja rasowa w USA naprawdę utrudniała życie czarnej ludności: osobne miejsca z tyłu autobusów, osobne bary, osobne seanse w kinach a nawet oddzielne ligi sportowe, to wszystko musiało być bardzo uciążliwe. Tymczasem sporo z niedogodności, jakie musieli znosić murzyni, dotyczy również mężczyzn. Czasami nawet w stopniu wyższym niż czarnych. O ile biali mieli swoje miejsca w autobusach ale mieli je również czarni, o tyle w Iranie kobiety mają specjalnie dla siebie dodatkowe autobusy, wagony metra, tramwaje itd., ale mogą też korzystać ze wspólnych środków lokomocji. Podobnie jest w niektórych miastach Brazylii i Japonii. Jeszcze gorzej niż w wypadku środków komunikacji publicznej jest w wypadku toalet. Występuje kilkanaście cech pod jakimi toalety męskie odbiegają standardem od damskich, są: mniejsze, rzadsze, brudniejsze, położone dalej od wejścia, bez okien (chyba że na parterze, wtedy odwrotnie), często pozbawione środków sanitarnych (mydło, papier), luster, ciepłej wody, a czasami nawet kranów.
Temat toalet traktowałem do tej pory z przymrużeniem oka, uznawałem bowiem, że maskulizm ma do załatwienia sprawy pilniejsze niż wygoda i higiena wypróżniania się mężczyzn (chociażby obniżenie, ostatnio uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za zgodny z prawem, późniejszego wieku emerytalnego mężczyzn). Okazuje się jednak, że feministki, wręcz przeciwnie, nie mają już niczego poważniejszego do zaprezentowania w mediach, a chcą nadal być w nich lansowane, więc walczą o toalety. Tyle że, o ile ja przez równość w kwestii toalet miałem na myśli takie same ich standardy dla mężczyzn jak dla kobiet, o tyle feministki przez równość w tej kwestii mają na myśli dwu- a nawet czterokrotne przywileje kobiet pod tym względem.