Najostrzej – i jednocześnie najbardziej racjonalnie zachował się partner Lecha Kaczyńskiego od negowania roli Traktatu Lizbońskiego i częstych lunchy, na jakie Kaczyński latał do Pragi – Vaclav Klaus.


 


Patrząc trzeźwo na sytuację na Kaukazie, na wszystkie niuanse, gry interesów, może gry operacyjne służb, zaopatrzony zapewne w rzetelne analizy i scenariusze, jakie mogą zostać zrealizowane – Klaus powiedział w wywiadzie dla prasy, że;


 


“Pod względem odpowiedzialności za wywołanie wojny rola gruzińskiego prezydenta, rządu i parlamentu jest bezdyskusyjna i ewidentnie fatalna. Odrzucam obłudę, która twierdzi: to się już stało, nie pytajmy się dlaczego, trzeba znaleźć rozwiązanie”.


 


Klaus nie patrząc na ilość wspólnie wypitego wina z Kaczyńskim, negatywnie ocenił jego działania w sprawie konfliktu.


 


Klaus potrafił oddzielić to, co się dzieje w tej chwili w Gruzji, od przyczyn konfliktu. Zapewne pamięta to, co się działo w początku lat ‘90 na terenie Osetii Południowej i Abchazji i zapewne również pamięta, że reżim Saakaszwilego ma tyle wspólnego z demokracją, co taboret o trzech nogach z fotelem.


 


Wojna kaukaska nie upoważnia nikogo do tego, aby znów próbować wskrzeszenia zimnej wojny, starają się jednoznacznie ubrać Gruzję w strój bezwzględnego agresora. Rusofobiczna retoryka jest w widocznym konflikcie z „zapominaniem” o tym, co się działo z Polakami na przykład na Wołyniu, przy okazji ostatniej rocznicy mordów Polaków, jak to słusznie zauważył między innymi europoseł Sylwester Chruszcz.


 


Wszystkie „sukcesy” Lecha Kaczyńskiego, łącznie z tarczą antyrakietową, jego słowa i wypowiedzi wyglądają z perspektywy Europy za śmieszne, czasem irracjonalne i bez głębszego sensu i znaczenia. Tylko śmiech i wzruszenie ramion po tym zostaje…


 


Azrael