Art. 202 Kodeksu karnego z 1997 r.:
Art. 202. § 1. Kto publicznie prezentuje treści pornograficzne w taki sposób, że może to narzucić ich odbiór osobie, która tego sobie nie życzy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Kto małoletniemu poniżej lat 15 prezentuje treści pornograficzne lub udostępnia mu przedmioty mające taki charakter albo rozpowszechnia treści pornograficzne w sposób umożliwiający takiemu małoletniemu zapoznanie się z nimi,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, przechowuje lub posiada albo rozpowszechnia lub publicznie prezentuje treści pornograficzne z udziałem małoletniego albo treści pornograficzne związane z prezentowaniem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Kto utrwala treści pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4a. Kto sprowadza, przechowuje lub posiada treści pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 5. Sąd może orzec przepadek narzędzi lub innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstw określonych w § 1-4, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.

Uważam, że ten przepis jest wystarczający i nie wymaga rozszerzania. Problem jest tylko z jego przestrzeganiem. Z jednej strony przepastny internet, który ciężko kontrolować, miejsca sprzedaży prasy, gdzie bez problemu i bez niczyjego nadzoru można sobie obejrzeć chociaż okładkę (swoją drogą Panowie, CKM czy Playboy również takie treści zawierają) i z drugiej kłopot z interpretacją.
Jeszcze na studiach miałam okazję brać udział w panelu dyskusyjnym na temat granic sztuki ze szczególnym naciskiem na erotykę i widząc zakłopotanie profesorów, autorytetów z dziedziny sztuki, przy wyznaczaniu granic między sztuką (erotyczną lub wykorzystującą elementy z nią związane) a pornografią, nie wierzę, że dziś, przy próbach formułowania nowych przepisów, posłowie rozwiążą ten odwieczny problem, co sztuką jest, a co nie i co można rozpowszechniać. Najprościej uznać, że pornografią jest obraz (czy to malarski, filmowy czy fotograficzny), który przedstawia człowieka i/lub narządy płciowe jedynie w celu podniecenia odbiorcy. Jednak wydaje się to być tylko pozornie prostym rozwiązaniem, gdyż autor/artysta nie może odpowiadać za reakcję odbiorcy, nawet jeśli jego intencją nie było podniecenie. Nie od dziś wiadomo, że co człowiek to inne odczucia i reakcje na określone bodźce. Owszem, można wyróżnić grupę, której percepcja jest właściwa (zgodna z intencją autora), ale nie można w oparciu o tę grupę określać, jak dzieło/obraz odbiorą wszyscy potencjalni odbiorcy. Problem się pojawia szczególnie w przypadku sztuki współczesnej, trudnej w odbiorze i wymagającej solidnego przygotowania. I tak pojawia się dylemat, czy to, co dla jednego jest czystą pornografią, a dla drugiego wartościowym dziełem artystycznym uznać w rezultacie za pornografię i zakazać, czy dopuścić do rozpowszechniania w miejscu dlań przeznaczonym, ale z ciągłym narażeniem "narzucenia" go komuś, kto nie był na to przygotowany, lub nie wyraził na to ochoty. Pojawiają się kolejne pytania: kto ma to oceniać? i czy ktokolwiek jest tak wielkim i wystarczającym autorytetem w dziedzinie sztuki, by móc decydować o losach dzieła i samego artysty? i czy nawet grupa takich autorytetów jest grupą wiarygodną? Uważam, że żaden przepis nie jest w stanie bezdyskusyjnie uregulować owych kwestii.